Lucky bastard

Als ik zeg “IJL BIE BAK” dan weet jij precies wat ik bedoel toch? En dan weet je precies wie ik bedoel. Toch?
Juist. Dat zeg ik altijd als ik op m’n werk even wegga om een sigaartje te roken.
Maar natuurlijk weet je ook wie ik bedoel met “I have a dream” (Voor de nono’s die hier lezen: Die is van Martin Luther King). En met “Ich bin ein Berliner”. En wat dacht je van “Yippee-ki-yay, motherfucker”. En één van de beste ooit; “Ik heb een banaan in m’n oor”.
Je begrijpt waar ik naartoe wil. Toch?
Juist, naar beroemde oneliners. Zo’n zinnetje waarvan je direct weet wie het zei, wat er bedoelt wordt en/of waar je was toen je ‘m voor het voor het eerst hoorde.

“Wat doet u nu, buurman?” zei laatst m’n goeie vriend annex persoonlijke chef-kok zomaar uit het blauwe. Ik weet niet meer waar we het over hadden maar het was ongetwijfeld een onzingesprek. We hebben namelijk geen andere gesprekken. Ik wist direct waar het over ging en we vroegen ons gezamenlijk af wie toch die ene vent was. Het zinnetje werd uitgesproken door Tatjana in de Flodderfilm uit 1986.
Zucht, Tatjana. Was er een fijnere vrouw op de wereld voor een 15-jarige puber? Man, ik heb met regelmaat nat over haar gedroomd toentertijd.
Tatjana. In 1986. Ze was toen 23 jaar. Met haar gebrekkige Nederlands (oh wacht, nog steeds). Wat maakte het uit dat ze niet kon acteren? Of zingen? Ze was een uitermate prettige verschijning. En dat was voor een hormonaaltje als ik genoeg. Toen had je nog het idee dat je ook zonder miljoenen op de bank een kans bij haar had. Zucht. Kwijl. Druip. Smacht.

Maar ik dwaal af. Het ging dus over dat ene zinnetje. En over die buurman. Hij mocht van regisseur Dick Maas Tatjana van achteren bij haar units pakken terwijl ze voorover gebogen op de motorkap van een Citroën leunde. Whoehoooooeeee, oh sorry.
Ik weet nu dus wie dat is. Heb het even geGoogled. En nu ik dees anekdoot zo teruglees denk ik, mèn wat een onzinstukje over Bert André (1941 – 2008).

De lucky bastard.