Ik ben verdrietig

Nou ja, verdrietig? Dat is misschien een wat te groot woord. Verdrietigjes is het eigenlijk meer.
Dat ik-wil-grijs-haar fetisjisme van me begint namelijk een beetje sneu te worden. Het wil me maar niet lukken een nestorische blik te groeien en ook het grijs-laten-vervenidee heb ik laten varen want dat was toch niet zo’n succes als waar ik op gehoopt had. Dus swa, niets aan te doen, even slikken en weer doorgaan, wat niet is kan nog komen.

En dus verlegde ik mijn interesse naar mijn onderhoofd. Want dat kan ik wel gewoon in de spiegel zien, haha! In mijn snor en in mijn baard kom ik zo nu en dan wel ’s een verdwaald grijs/wit haartje tegen en zo’n ringbaardgeval zal mij best wel staan, dunkt me. Dus moet ik ze laten groeien om dit resultaat te kunnen beoordelen en dat is precies wat ik heb gedaan. Waar ik normaal gesproken het liefst glad als een babykont tevoorschijn loop heb ik mij de afgelopen 2 weken nachtdienst niet geschoren.
Maar je raadt het al. Het resultaat na 14 dagen scheerloos doen was diep droevig. Alhoewel ikzelf vond dat het er wel ruig uitzag was er werkelijk niemand die het opviel. Niemand die vroeg; ‘Goh, laat jij je baard staan?’ of zei; ‘Hé, dat staat je leuk/stoer/woest aantrekkelijk.’ En waarom? Omdat ik de baardgroei van een zesjarig meisje heb, dat is waarom!
En dus heb ik het scheermes er maar weer overheen gehaald. En nu ben ik dus ietwat verdrietigjes.

Ik geloof dat ik me maar neer moet leggen bij het veeeeeeeel te langzaam grijs worden. Het is niks en het zal ook niks worden. En dat is best ruk want ik ben er van overtuigd dat ik hierdoor verscheidene schurkenrollen in grote blockbusters mis loop. En dat is voor jou, lieve lezer, ook weer spijtig want nu zal je me nooit op het witte doek zien schitteren.

We verdrietig’en!