Vleselijke kennismaking

‘Kom je gezellig langs? Gaan we wat drinken en een hapje eten.’, vroeg ze toen ik haar aan de telefoon had. Ik stemde in. Goed, het was dan wel 132 km rijden maar hé, principes zijn om gebroken te worden, niewaar? Ik kende haar al een tijdje maar enkel whapp -en facetimetechnisch. Ik vond haar leuk, zij mij ook. Maar goed, dat ben ik natuurlijk ook. We noemden het geen date want een date is kinderachtig, we noemden het een vleselijke kennismaking.

En dus voerde ik haar adres in m’n foon en ging ik op weg. De weg van de liefde op. Wie zou het zeggen?
Ik had wat leuks aan gedaan. Je kunt wel iets stoms aan doen maar dat zou ook vreemd staan bij een eerste ontmoeting, was mijn gedachte. Door m’n speakers klonken de nummers die ik op een ceedeetje had gebrand, ik zong zoals altijd vrolijk en hardop mee. Ik had er sin an.
Tegen zessen reed ik haar straat in. Nummer 8 moest ik hebben. Ik parkeerde tegenover nummer 24 want er was geen plek voor haar deur.
‘Hooooiiiiiiii’, begroette ze me hartelijk en ze gaf me 2 zoenen. Ik gaf haar het flesje wijn dat ik had meegenomen, een Chateau Swasant Nuf uit 1987. We zaten op de bank, we kletsten wat, we dronken wat, we lachten veel . Tot ik voorstelde wat te gaan eten, ik verrekte van de honger immers.
‘Oh, dat is ook niet echt een nieuwe auto.’, zei ze toen we tegenover nummer 24 aankwamen. ‘Nee, dit is eentje uit 2000.’, antwoordde ik. ‘Maar ik heb ‘m wel gewassen!’ Ze glimlachte lafjes. Ik dacht er het mijne van.
Ik mikte Teun zijn zitje naar de achterbank, er lag zand op de stoel. Ik veegde het eraf en zei dat ze kon gaan zitten. ‘Wat een troep hier.’, zei ze terwijl ze haar voeten tussen de snoepzakjes, sigarendoosjes en Pim’s verpakkingen wurmde. ‘Ja, da’s mijn prullenbak en om de zoveel tijd ga ik Mc’en en mik ik alles weg.’ Ze keek me raar aan. Ik keek raar terug.

Het volume stond op standje knallen en The Osmonds begonnen aan hun Crazy horses. Ik bangde head en speelde luchtgitaar. ‘Wat een kutmuziek!’, schreeuwde ze. Ik zuchtte en zette ‘m zachter. ‘Ik heb een ceedeetje gemaakt met muziek die mijn jongens ook leuk vinden.’, legde ik uit. ‘We gaan dan altijd met ons drieën los.’
‘Nou, ik vind er niks aan.’, zei ze eerlijk. Ik waardeerde dat maar toch stoeide ik met de gedachte haar uit de auto te bonjouren. Kom op zeg! Maar zelfs ik ben niet zó bot.
Ik klikte het volgende nummer aan en omdat ie standaard op shuffle staat wist ik niet wat er kwam. De General Lee-toeter kwam keihard binnen. Ze schrok zich te pletter. Ik heb ook 12 soorten toeters op dat ceedeetje gezet want hilarisch. Ik schoot in een slappe lach om haar reactie. Ze was niet amused.
Weer klikte ik het ceedeetje verder, Barry Manilow met Can’t smile without you volgde. Ook dit vond ze niks en ze werd met de seconde chagrijniger. Mijn gedachten van eruit bonjouren groeiden. Maar zelfs ik ben niet zó bot.
Toen onderstaand nummer kwam en ik vrolijk meezong klikte zij op het volgende-knopje. Ik sloeg linksaf.
En even later weer linksaf.
Bij nummer 48 heb ik haar eruit gebonjourd.

Niemand, maar dan ook NIEMAND, bemoeit zich mijn muziek! Laat dat even duidelijk zijn.

De 132 kilometer terug zong ik zoals altijd alles vrolijk en hardop mee. Onderweg stopte ik bij de McD. want het werd wel weer tijd om die troep in m’n auto weg te mikken.

We vleselijk kennismaak’en!