De bal rolt weer

Ik was licht pissig teleurgesteld toen ik de teamindeling voor het nieuwe seizoen onder ogen kreeg. Sam zat (weer) niet bij zijn 2 beste vriendjes in het team en Sam was (weer) in het laagste team ingedeeld, de E5. Of Onder 10-5, zoals dat tegenwoordig heet.
Ik had al mijn bedenkingen bij het scoutinggebeuren van de club en nu stond ik op het punt om daar de boel eens even flink op te schudden slash wakker te slappen. Voormaligje weet hoe dit soort situaties volledig kunnen escaleren (ga jij maar ff weg, dit wordt smerig) en sommeerde mij om deze keer eens de rust te bewaren en even af te wachten. Ik beloofde dat.
Een competitie Onder 10 ging om onduidelijke redenen niet door, het werd een competitie Onder 11. Dus tegen kinds die allemaal ouder, groter, sterker en sneller zijn. Ik had al mijn bedenkingen bij de KNVB en nu stond ik op het punt om daar de boel eens even flink op te schudden slash wakker te slappen. Voormaligje weet hoe dit soort situaties volledig kunnen escaleren (ga jij maar ff weg, dit wordt smerig) en sommeerde mij om deze keer eens de rust te bewaren en even af te wachten. Ik beloofde dat.

Gisteren stond de eerste competitiewedstrijd op het programma. Een uitwedstrijd. Er waren wat afzeggingen en dankzij een vijfjarig (!) neefje van één van de spelers konden we een zevental opstellen. Ik had er een slecht gevoel over en in de auto al vertelde ik Sam dat het toch echt om plezier gaat en dat hij maar goed z’n best moest doen. Bij de warming up zag ik de tegenstander warm draaien. Het kleinste ventje was nog een kop groter dan onze grootste speler. Ik zag het somber in, nam een sigaartje op de lip en besloot dat ik rustig zou toeschouweren en me niet zou bemoeien met de wedstrijd.

Vrij vlot werd het 1-0 maar voetballend deden we helemaal niet onder voor deze oudere en grotere tegenstander. Via een kluts kwam de bal voor Sam’s voeten en hij knalde de bal achter de keeper, 1-1. Ik werd wat enthousiaster. Even erna werd het 1-2 en ik dacht ‘potverdikkeme, dit is even leuk zeg!’.
De ruststand was 3-2 en wij, vaders en een oma, moedigden de jongens aan om zo door te gaan want het ging eigenlijk hartstikke goed. Met zwoegvoetbal werd het 3-3, ik kon niet anders dan me toch te gaan bemoeien met de coaching (ik kan daar niks aan doen, ik ben en blijf een fanatieke voormalig succescoach).
Maar ook de tegenstander gaf niet op en met 2 fraaie goals namen ze de voorsprong in handen. Even leek het of ons team er conditioneel doorheen zat maar weer een goal van Sam en daarna een briljante (eerlijk is eerlijk, niet omdat het mijn zoon is) assist van hem maakte de stand weer gelijk, 5-5.
Wij, vaders en een oma, raakten door het dolle heen en we blèrden het team naar voren. Er was nog een minuut of 3 te spelen, we moesten dit gelijkspel vasthouden! Na een geweldige noodzakelijke redding van onze keeper brak de tegenstand en onze nieuwste speler (ex-korfbal) ging bikkelend door. JAAAAAAAAAA!!!! 5-6. Wij, vaders en een oma, gingen uit onze plaat.
Het was bijna tijd, we kregen nog een corner. Ik stond vlakbij en zei tegen de nemer dat hij rustig aan moest doen en dat hij de bal wat dichterbij moest leggen. Hij nam de aanloop, bal hoog voor de goal, vangbal voor de keeper. Oh nee, toch niet, de keeper tikte de bal in zijn eigen goal! WHOEHOEEEE!!
Eindstand 5-7.

Juichen mensen, juichen!!!!!
Wat was het een fantastische wedstrijd van die ukkies en wat zagen ze er allemaal moe maar heul blij uit. Mooi om te zien. De eerste 3 punten zijn binnen.

Volgende week maar eens even bij Teun kijken. Zijn team (Portugal) heeft de eerste 2 wedstrijden van de FIFA-league gewonnen en ook hij heeft 2x gescoord.
Ik ben momenteel een trotse voetbalvader.