Spannende tijden

Ik heb sinds een tijdje een gevoelige linkertepel en mannen als ik doen daar dan lacherig over. Gaat wel weer over.
Maar toen ik op een woensdagochtend het blootgetorste (voormalig…. Ja, het gaat bergafwaarts….) prachtlijf eens goed in de spiegel bekeek, viel me op dat linkertet wat dikker was dan z’n broertje op rechts.
Omdat m’n ogen ook met mach-snelheid achteruit gaan, vroeg ik ’s avonds een der verzorgsters van de kliniek om mijn bevinding te bevestigen maar natuurlijk nog liever om te ontkennen. Ze bevestigde het en zei er dwingend bij dat ik dit toch even echt bij de huisarts moest melden.

Ik liet dit advies een paar dagen en een weekend rusten en zag in die tijd dat de tet toch wel hele duidelijke vergroting ten opzichte van de andere begon aan te nemen.
Maandag 4 mei besloot ik dan toch de huisarts te bellen voor een afspraak want, om eerlijk te zijn, ik begon ‘m eigenlijk best wel een klein beetje te knijpen. Gelijk diezelfde middag was ik van harte welkom. Leuk mens, aardig mens maar wel met de boodschap dat ze het niet helemaal vertrouwde. Ze verwees me door naar het ziekenhuis.
SLIK!

Donderdag 7 mei stond ik al op tijd bij het ziekenhuis bij de aanmeldbalie om me aan te melden, want ja, dat doe je daar. Ik kreeg een briefje mee met daarop 3 afspraken. Eentje voor een gesprek met de chirurg, eentje voor de mammokamer en eentje voor de echokamer. Ik moest eraan geloven, ik ging door de kankermolen.
SLIK!
Ik probeerde kalm te blijven en over te komen maar op de mammokamer bleek dat vrij lastig en verloor ik bijna mijn ‘cool’. Bij pijn ben ik blijkbaar toch minder relaxed als ik wens en een tiet die door een soort bankschroef geplet wordt is best pijnlijk, kan ik melden.
De echomevrouw was niet van het praterige en zelfs mijn beroemde charmes werkten niet bij haar. Na mijn vraag hoe het er uitziet stond ze resoluut op en liep weg. “Dat hoor je niet van mij!”, snauwde ze. Ik zag dat als geen goed teken.
SLIK!

Het afrondende gesprek met de chirurg gaf me enigszins wat hoop want er zit dan wel een gezwel achter mijn borst en in m’n oksel maar waarschijnlijk een goedaardige, vertelde ze. Wel moet ik de komende maanden goed in de gaten houden of het groeit of minder wordt. Want het gezwel moet uit zichzelf weer slinken (ha!), zei ze. Groeit ie gestaag door, dan moet ie eruit, zei ze ook nog even tussen neus en lippen door.
SLIK!
Voor de zekerheid om kanker echt uit te sluiten liet ze me nog bloed prikken en zou ze me maandag 18 mei daarover bellen.

Ze heeft gebeld. M’n bloed is op 1 punt niet in orde (moet 8 zijn, bij mij is het 9) en nu wil ze nog een echo laten maken van m’n testi’s. Om alle zekerheid weg te nemen. SLIK!
Vrijdag 29 mei de testipic, vrijdag 5 juni de uitslag.
Het blijven dus nog even spannende tijden.

10 gedachten over “Spannende tijden”