Bijna dood ervaring rijker

Ik woon naast een berg (ja, écht!) en om naar het keepen/voetballen van mijn jongens te gaan, moet ik over die berg. Ja, ik kan wel omrijden maar dan moet ik via het poepgat van de provincie Utrecht. En daar werk ik ook al dus diek loel! Is trouwens ook een heul end om.
Maar ik dwaal af.

Ik rijd daar regelmatig dus kun je wel stellen dat ik het daar met m’n ogen dicht kan vinden. Derhalve ragde ik met een gangetje van minimaal 80 die 7% naar beneden. Je kunt sturen of niet, dat zeg ik altijd. En trouwens, een Peugeot heeft de beste wegligging aller tijden. Dus.
Maar beste lezer, wat er daarna gebeurde is me daar toch een story!
(denk je dat dit weer zo’n overdreven anekdoot wordt, stop dan hier met lezen. Wil je weten hoe dit afloopt, lees dan gauw verder!).

Plotsklaps kwam van achter de zonneklep een spin naar beneden gespidermand. Recht voor m’n gezicht bleef ie hangen. En dan niet zo’n gay spinnetje hè, nee, zo’n enorme grote joekel. Zo’n Enormous Giganticus. Zo eentje waar Australische spinnen van in hun web schijten, zeg maar. Had een tattoo op z’n rug van een RIP-graf. Nou zeg! Nooit eerder gezien.

Nu ben ik niet zo schrikkerig aangelegd, maar met bijna 100 van een berg af is het toch even scherp zijn geblazen. Flux opende ik het raam om het monster met een welgemikte bitchslap naar buiten te bonjouren. Maar de plotselinge temperatuurverschillen, de wind en waarschijnlijk eerdere ervaringen deden spinmans doen schrikken en hij dook ineens op mijn keel. Potverdrieduppies, dit kon wel eens heul slecht aflopen, bedacht ik me in een split second. En dan met name voor schrijver dezes. Zul je altijd zien, lig ik gekruld om een boom ergens in het ravijn, waggelt Jan Lul de Spin vrolijk mijn voiture uit. Nou, niet op mijn horloge!

Ik greep het beest met m’n rechterhand beet, maar op de een of andere manier had het zich vastgebeten op mijn prominentia laryngea. GOFFER! Met m’n knieën stuurde ik de bergweg af en met beide handen trok ik het beest van m’n keel af. We raakten in gevecht. Met één van z’n poten gaf hij me een rake uppercut, gevolgd door een rechtse directe met één van z’n andere poten. JA, WAT ZULLEN WE NOU KRIJGEN ZEG!, gromde ik. Met beide handen kneep ik z’n keel dicht en gaf ik ‘m een kinstoot.
Oh, een groepje wielrenners. Ik zwaaide vriendelijk toen ik ze slalommend passeerde. Ondertussen zette Von Spinhausen z’n tanden in mijn middelvinger. Ik gilde het uit. Oh, een groepje wandelaars. Ik zwaaide vriendelijk met m’n middelvinger. Boze gezichten. Nah!

Ik naderde zeeniveau en dat betekende een scherpe bocht. Hier moest een einde aan komen, redeneerde ik. Had ik niet ooit geleerd dat je niet moet vechten met tegenstanders, maar ze z.s.m. uit moet schakelen? Ik greep de draad waar de klootzak aan bungelde en wikkelde het met de snelheid van het licht om zijn nek. Ook pakte ik ‘m in een nekklem en na een seconde of 47 voelde ik het leven uit zijn leven zakken.
Vlak voor de bocht der bochten mikte ik het kutbeest uit het raam. “Ga iemand anders lastig vallen, ik moet naar m’n jongens!”, kafferde ik hem na. LUL!
Net op tijd kwam ik bij het sportterrein aan en nadat ik met een vochtig McDoekje het dashboard van enkele deciliters bloed had ontdaan, zag ik de aftrap. Tja, timing is my middle name. Altijd al.

En zo zie je, beste lezer, ik ben een bijna dood ervaring rijker.
Gelukkig wel, anders had ik dees anekdoot helegaar niet kunnen typen.