Vrijdag, 04.30 uur. Ik had de foonwekker gezet. Mensen kinder, wat vroeg! Even wakker worden met koffie en een sigaartje, poepen, douchen, koffie voor onderweg zetten en ja, laat ik ook m’n tas inpakken (wat mis ik de voorbereiding skills van een vrouw). Een paar minuten later dan de geplande 6 uur stapte ik bij mat binnen. Hij en vrouwlief zaten aan de koffie. Ik deed een bakje mee. En daarna nog één.
Klokslag 7.09 uur vertrokken we. Op naar het Oosten. De lange weg naar het Oosten. Om 07.34 uur vonden we het tijd voor de eerste koffie/peukenpauze. Je moet immers niet te lang achter elkaar niet roken, is onze stelling. Even later gaapten we verder over ’s Heeren wegen. Hoe je het ook wendt of keert, een roadtrip is toch wachten tot je in Duitsland bent. Want in Duitsland kun je knal’n. Toch?
Nou lieve lezer, zet dat maar uit je hoofd. Duitsland is één grote ‘Abstelle’, ‘Strassen schäden’ en lastkrafwagens die naar links gaan als het hen uitkomt. Rond half 9 invasierten we Duitsland en een uur of 7 later verlieten we ons buurland weer. Dus van dat knal’n is niet zo heel erg veel terecht gekomen. Gelukkig was de sfeer ins auto supertoll und wird die eine nach die andere witz aus dem mouw geschickt. Zo lieten we zum bleistift regelmatig ‘ein gute fahrt’.
Dan Polen………………..
Wat zal ik daar eens over zeggen? Bestaan er Vierdewereldlanden? Mijn lieve hemel, wat een pauperland is dat! Ze hadden in ’39 beter die Duitsers met open armen mogen ontvangen. Ik begrijp nu waarom ze allemaal deze kant op komen.
Vanaf de grens hebben we werkelijk waar 70 kilometer lang over een hobbelweg gereden. Of hobbelweg? We zijn onderweg 47 schokdempers verloren. En dan niet een B-weg, nee een snelweg. En dan die waarschuwingsbordjes ‘9 km hobbels’. En dan daarna ’17 km hobbels’ en zo verder. En dat 70 km lang! Luister eens Vladski, je had ook die weg kunnen repareren in plaats van om de zoveel kilometer zo’n bord te plaatsen. Mij dunkt. En het grappige is dat de weg uit Polen een biljartlaken was. En die Polski’s daar? Wat een chagrijnski’s. Allemaal! En ook allemaal stereotype. De Pool die jij, lieve lezer, in je hoofd hebt, is in het echt dus ook diezelfde Pool. En zo heb ik dus in een paar zinnen een heel land weggezet.
Rond 19.17 uur arriveerden we in Tychy (spreek uit als TGGAHG) bij Hotel Aros. Mooi zakenhotel, vriendelijke (huh??) mensen, grote tweekamerkamer. Eigenaar, door ons gebombardeerd tot Chefski, dook speciaal voor ons de keuken in en kwam even later terug met een bord vlees. Wij genoten vooraf, tijdens en na het eten van meerdere glazen Tyskie bier en dat was primski binnen te houdski, kan ik melden.
Bij ons ging tegen tienen het licht uit, we vielen als een blokski in slaapski.
To be continued.
