Categorie: Algemeen

2e Nov. ’42
Beste Arie en fam

Het laatste levensteken van mij.
Ik zit in de trein naar Polen, Vader
Moeder, Marc en ik. Marge en Jes
zijn met zijn ouders vrijdag al gegaan
Doe de groeten aan alle bekende
Hou je goed en sterkte toe
gewenst van ons allen aan jullie

 

We stonden op tijd op. Om 8 uur zaten we aan het ontbijt. Een stevig ontbijt. Na een sigaartje op het terras van het hotel gingen we naar het doel van onze roadtrip. Het was somber weer. Zwaar bewolkt met wèl een aangename temperatuur. Aan het einde van een woonwijk doemde het kamp op. We zagen de prikkeldraadhekken die wij kennen van foto’s. Het werd stil in de auto.
We liepen langs het spoor richting de wagon die halverwege stond geparkeerd. Ik dacht aan hoeveel mensen in dit karretje moeten hebben gezeten. En hoe lang? En onder welke omstandigheden?
Aan het einde van het spoor liggen links en rechts de puinhopen van twee van de gaskamers. Er tussenin is een herdenkingsmonument gerealiseerd. De eerste indruk kwam aardig bij ons aan en terwijl we achteraan het open (!) terrein een rookpauze inlasten (op het kamp is roken verboden) vroegen we ons hardop af of het op het kamp ooit in die 5 jaar compleet stil zal zijn geweest. We wisten het antwoord wel. En wat moet het gestonken hebben.
We besloten linksaf de bossen in te gaan. Hier ontdekten we dat het kamp immens groot is, groter dan de eerste oogopslag vanaf de ‘Poort naar de hel’. Op de vele informatieborden lazen we de meest verschrikkelijke dingen. En de systematiek waarmee de SS’ers te werk gingen. En de verschrikkingen die de slachtoffers moeten hebben ondergaan.

Ver in de middag hadden we het complete kamp gezien op de bekendste poort na. We vroegen het aan een medewerker. Hij verwees ons naar Auschwitz 1, een kazerneterrein enkele kilometers verderop. We namen de toeristenbus. De dame achter de kassa vroeg waar wij vandaan kwamen. Wij, Nederlanders, hoefden niet te betalen (?). In tegenstelling tot het vrij toegankelijke kamp was hier de beveiliging scherp.
De poort met daarboven “Arbeid macht frei” liepen we door. Het ziet eruit als een gewone kazerne. Sterker nog, ik vind het wel een mooie kazerne. Ook hier staan her en der informatieborden. We lazen alles. We zagen alles. We zijn gebouwen binnen geweest.
In stilte. Een andere manier kan ik me niet voorstellen.

Ik ben een vrij nuchtere vent met een vrij zakelijk karakter. Maar ik was geknakt. Ik zat er helemaal doorheen. Ik kwam een gebouw uit waar ik de meest gruwelijke dingen zag en las en bij een volgend gebouw dacht ik dat het niet erger kon en dan toch kon het. Verschrikkelijk! Een etalage met tienduizenden brillen. Een etalage met honderden protheses. Een paar etalages met schoenen. Een etalage met kinderkleertjes! Fotowanden met wanhopige mensen. Een afscheidsbrief (zie boven).
Een klas kwam ons tegemoet. Achteraan liep een meisje van een jaar of 14. Ze droeg een hoofdtelefoon van het museum. Ze keek mij met betraande ogen aan……………………..
Sommige dingen kan ik gewoon niet begrijpen. Ik krijg dat mijn hersenen niet in. Hoe kon (kan) iemand zichzelf in de spiegel aankijken terwijl hij een ander mens als nog minder dan stront behandelt?
Ik was en ben er kapot van.

 

Vrijdag, 04.30 uur. Ik had de foonwekker gezet. Mensen kinder, wat vroeg! Even wakker worden met koffie en een sigaartje, poepen, douchen, koffie voor onderweg zetten en ja, laat ik ook m’n tas inpakken (wat mis ik de voorbereiding skills van een vrouw). Een paar minuten later dan de geplande 6 uur stapte ik bij mat binnen. Hij en vrouwlief zaten aan de koffie. Ik deed een bakje mee. En daarna nog één.
Klokslag 7.09 uur vertrokken we. Op naar het Oosten. De lange weg naar het Oosten. Om 07.34 uur vonden we het tijd voor de eerste koffie/peukenpauze. Je moet immers niet te lang achter elkaar niet roken, is onze stelling. Even later gaapten we verder over ’s Heeren wegen. Hoe je het ook wendt of keert, een roadtrip is toch wachten tot je in Duitsland bent. Want in Duitsland kun je knal’n. Toch?
Nou lieve lezer, zet dat maar uit je hoofd. Duitsland is één grote ‘Abstelle’, ‘Strassen schäden’ en lastkrafwagens die naar links gaan als het hen uitkomt. Rond half 9 invasierten we Duitsland en een uur of 7 later verlieten we ons buurland weer. Dus van dat knal’n is niet zo heel erg veel terecht gekomen. Gelukkig was de sfeer ins auto supertoll und wird die eine nach die andere witz aus dem mouw geschickt. Zo lieten we zum bleistift regelmatig ‘ein gute fahrt’.

Dan Polen………………..
Wat zal ik daar eens over zeggen? Bestaan er Vierdewereldlanden? Mijn lieve hemel, wat een pauperland is dat! Ze hadden in ’39 beter die Duitsers met open armen mogen ontvangen. Ik begrijp nu waarom ze allemaal deze kant op komen.
Vanaf de grens hebben we werkelijk waar 70 kilometer lang over een hobbelweg gereden. Of hobbelweg? We zijn onderweg 47 schokdempers verloren. En dan niet een B-weg, nee een snelweg. En dan die waarschuwingsbordjes ‘9 km hobbels’. En dan daarna ’17 km hobbels’ en zo verder. En dat 70 km lang! Luister eens Vladski, je had ook die weg kunnen repareren in plaats van om de zoveel kilometer zo’n bord te plaatsen. Mij dunkt. En het grappige is dat de weg uit Polen een biljartlaken was. En die Polski’s daar? Wat een chagrijnski’s. Allemaal! En ook allemaal stereotype. De Pool die jij, lieve lezer, in je hoofd hebt, is in het echt dus ook diezelfde Pool. En zo heb ik dus in een paar zinnen een heel land weggezet.

Rond 19.17 uur arriveerden we in Tychy (spreek uit als TGGAHG) bij Hotel Aros. Mooi zakenhotel, vriendelijke (huh??) mensen, grote tweekamerkamer. Eigenaar, door ons gebombardeerd tot Chefski, dook speciaal voor ons de keuken in en kwam even later terug met een bord vlees. Wij genoten vooraf, tijdens en na het eten van meerdere glazen Tyskie bier en dat was primski binnen te houdski, kan ik melden.
Bij ons ging tegen tienen het licht uit, we vielen als een blokski in slaapski.

To be continued.

  Ergens halverwege begin dit jaar lag ik op de bank een herhaling van een herhaling van een herhaling van TopGear op Veronica te kijken. De 3 mannen beleefden weer eens een hilarische roadtrip en terwijl ik keek, glimlachte en zelfs zo nu en dan schaterlachte begon het in mijn achterhoofd te mijmeren. Een roadtrip, hoe cool zou dat zijn?

Snel bedacht ik me (ik ben een heule snelle denker) met wie ik deze roadtrip wilde maken en ook keuze voor de bestemming was vrij gauw gemaakt. Ik whapte mattie, mattie en mattie of ze mee wilden op een roadtrip naar Auschwitz.

Auschwitz-Birkenau (of welke van al de andere concentratie/werkkampen her en der in Europa) moet een ieder ooit in zijn bewuste leven bezocht hebben, vind ik. Ik noem nadrukkelijk ‘bewuste’ leven. In mijn legertijd was ik (nog) niet bewust toen we het kamp in Polen bezochten. Je moet je ervan bewust zijn wat daar toen allemaal gebeurd is en wat zich er allemaal afgespeeld heeft. En je moet begrijpen dat deze zwartste periode in de geschiedenis nooit maar dan ook NOOIT meer herhaald mag worden. 

De geoefende lezer hier weet dat ik erg geïnteresseerd ben in Tweede Oorlog gerelateerde zaken en dat ik zo nu en dan even de tijd neem om tijd vrij te maken voor een bezoek aan één der monumenten. Zo heb ik in mijn korte leventje al menig diepe-indruk-op-mij-gemaakt bezocht. (Oradour-sur-Glane, aanrader!) 

Van de 3 matties meldden 2 zich netjes bij me af zodat ik alleen met mattie de trip ga maken. Morgenochtend rond de klok van 6 uur vertrekken we richting Tychy in Polen alwaar we een hotelletje hebben geboekt. Vanuit hier is het een kleine 20 km naar het kamp. En het buurdorp heet Bierun! De kans is vrij groot dat we daar vrijdagavond gaan bierun. 😂😂😂 whoehahaha, I kill me. 

We gaan met zijn auto. Die rijdt op gas. Dat is toch een stuk goedkoper. Op de terugweg gooien we even een extra tank vol want als er ergens gas is, is het wel in Auschwitz! “Padoem Tsssj” Foute maar wel lollige grap, wees eerlijk. 

Zondagavond komen we weer terug. Wellicht dat ik dan wat stilletjes ben. Je weet nu waarom.

We roadtrip’en!