Ik ben een tijdje geleden aan een boek schrijven begonnen. Of een tijdje geleden? Het is alweer zo’n dikke 2 jaar, 4 maanden, 9 weken en 117 dagen geleden. Dus eigenlijk kunnen we wel spreken van een tijd.
En een boek? Eigenlijk meer een film. Boeken zijn suf. Boekenlezers zijn suf. En ook niet de slimste lui ter wereld trouwens. Ik bedoel, wie gaat nu een week lang een boek lezen terwijl je in 2/2,5 uur de film kunt zien? En wie gaat nu in een uiterst ongemakkelijke houding zitten met het boek op schoot terwijl je gewoon heerlijk languit en comfortabel op de bank naar de tv kunt liggen loeren? En in slaap kakken? Da’s toch ook veel fijner op de bank in plaats van met knikkend hoofd op een stoel? En stel dat je er een lekkere alcoholische versnapering bij neemt. Dan is de kans vele malen groter dat je je glas bier knoeit op het boek dan op de tv. Duhuu.
Kwestie van efficiëntie, logica en helder nadenken, me dunkt.
Maar ja, maak dat die eigenwijze en zelfbenoemde intelligentsia van een boekenlezers maar eens wijs.
Suf zijn ze. ALLEMAAL! Dat zeg ik.
Goed, mijn film dan.
Een superspannende autobiografische humorthriller met in elk hoofdstuk een onverwachte plotwending èn met uiteindelijk een open einde (opuh iiiijjjnde, op z’n Jiskefets) is toch best een stukje lastiger dan ik dacht. Ik heb het een tijdje geleden op een laag pitje gezet. Of een tijdje? Het is alweer zo’n dikke 1 jaar, 13 maanden, 14 weken en 12 dagen geleden. En een laag pitje? Heb er al die tijd helegaar niet meer aan gedacht!
Maar mijn interesse werd vanochtend weer aangewakkerd. Ik heb zojuist de eerste 27 hoofdstukken even teruggelezen en sjonge jonge jonge wat een relaas! Het gaat over Hurmeenus en zijn 6 jarige zoon Tim en 4 jarige zoon Sean. Hurmeenus is een voormalig darkblack Ops-er en heeft een trauma opgelopen tijdens zijn laatste missie. Door dit trauma is Hurmeenus niet meer in staat een tennisbal ver weg te gooien en dat vreet aan hem. Zo erg dat zijn relatie eraan kapot gaat. Met een verschrikkelijke nare scheiding tot gevolg.
Het verhaal begint bij een papadag waarbij ze een bezoek gaan brengen aan een niet nader te noemen vliegveld. Om vliegtuigen te spotten. Maar al gauw raken ze verzeild in een rollercoaster van spanning, sensatie, humor, sex, geweld, tropische oorden, verre landen, iets met tomatenaus en een mysterieuze vrouw met een hele grote kop thee in haar hand.
Maar, zoals ik reeds aanhaalde, brei daar maar eens een origineel verhaal van.
Ik ga de komende tijd dus even weer researchen. Mocht je me aantreffen en denken; wat is hij nou aan het doen? En waarom kijkt hij me steeds zo indringend aan? En waarom zit hij aan me? En waarom probeert hij me te kussen?
Dan ben ik aan het researchen voor een speelster die, naast mij, de hoofdrol kan spelen in deze blockbuster van jewelste.
Dus. Dan weet je dat ff.
🎬
Weet niet hoe het met jou zit maar over 8 nachtjes slapen word ik 44 en ik vind het de hoogste tijd om mijzelf eens even lekker in het zonnetje te zetten. Maar ja, dan ben ik natuurlijk wel afhankelijk van het weer. Niets veranderlijker dan het weer immers. Hoe groot is de kans dat ik dan m’n Dries Roelvinkgele zwembroek kan dragen? Ik denk dat het met 0% wel ophoudt. Ook omdat ik die zwembroek al jàààààren kwijt ben trouwens. Én zouden de buren niet raar opkijken als ik ineens pontificaal op een tuinstoel in onze gezamenlijke voortuin ging zitten?………….
