Er begint me nu een hoop duidelijk te worden.
Goeiendag zeg, met al m’n intelligentie, gezonde wantrouwen en een basis van expect the unexpected kom er nu pas achter. Je wilt het niet geloven maar ik ben momenteel een beetje teleurgesteld in mezelf. Kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Word er zelfs een beetje emotioneel van.
Natuurlijk had ik wel een vermoeden, in m’n relatie viel het me heus wel op. Zo af en toe zat ik ernaast en ging ik maar weer van het beste uit. Gezellige avonden waren dat, ook al waren ze sporadisch en zeldzaam. Maar heel vaak werden mijn vermoedens toch wel bevestigd en lag ik weer alleen op de bank een beetje naar de tv te staren terwijl voormaligje aan tafel op de laptop bezig was. Ik ging er van uit dat het aan voormaligje lag en legde me er maar gewoon bij neer dat het nou eenmaal zo was en niet anders. De tol van een relatie, zal ik maar zeggen. Geven en nemen, zoals het in elke relatie gaat. Maar ik had niet verwacht dat het dus aan mij ligt.
Nu ik volledig solo woon gaat het namelijk gewoon op de oude voet verder. Tot mijn verbijstering kan ik zeggen.
Ik, één van de leukste mannen die ik ken lig weer avond aan avond op de bank naar de tv te staren.
God, was ik Lenny Kuhr maar.