Ik had een engel op mijn schouder

Gisteren was dat. Het was op het nippertje. Het was door het oog van de naald. Kort gezegd, ik heb ontzettend geluk gehad.

Ik was al vroeg op weg om m’n jongens op te halen. Stortregen veranderde langzaam naar zonnig weer hoe verder ik van huis reed. Halverwege de A1 kon ik dan ook de zonnebril op doen. Niets aan ’t handje reed ik met precies 90 de Deventer wegwerkzaamheden voorbij, WANT DAAR CONTROLEREN ZE ALS EEN MALLE! En zo kwam ik al meezingend met mijn muziek aan bij de leipe schijtbocht naar de A50 richting Arnhem. Zo’n bocht met adviessnelheid 50 km/u, maar ik doe ‘m altijd met minimaal 80, soms zelfs gewoon 100. Kom op, je kan sturen of niet zeg ik altijd.
Gisteren deed ik ‘m met 85 km/u ongeveer in de linkerbaan en de bocht op zich ging prima. Maar eenmaal uit die bocht begon voituremans te glijden. En beste lezer, binnen 0,000045 seconden slipte ik, spinde ik rond, probeerde ik te corrigeren en slipte en spinde ik nogmaals rond om uiteindelijk (en gelukkig) in de middenberm te belanden. En waar ik zei 0,00045 seconden overdrijf ik wellicht een beetje, maar het ging snel, mensen. Heul snel! Je hebt het eigenlijk niet eens in de gaten dat je auto van de weg raakt. Zo snel gaat het.
En dit is een waarschuwing voor alle (minder ervaren) bestuurders van auto’s!

Het ging zo snel dat ik niet eens besefte dat ik enorm geluk had gehad. Ik was kalm. Pas later toen ik weer thuis was, kwam dat besef wel en pakte ik even een momentje om even op een rijtje te zetten wat me die ochtend nou eigenlijk overkomen was.
De auto stond een beetje schuin naar achteren in hoog onkruid, en het lukte me niet om de auto weer op de weg te krijgen. Maar met de hulp van de mannen van Rijkswaterstaat en het bergingsbedrijf kon ik 40 minuten later mijn weg weer vervolgen, mijn jongens ophalen.

Vanavond breng ik ze weer terug. Ga er maar van uit dat ik dan die leipe schijtbocht met 50 km/u neem.