Voiture – Dick Teder

Tot zover mijn plan

Toen in november die droplul op de A50 zijn wagen met om en nabij 100 km/u achterin die van mij joeg en ik, volgens de garagemeneer, geluk heb gehad omdat het reservewiel in de kofferbak van mijn auto de grootste klap had opgevangen, maar ik sindsdien wel mijn ruggenwervel tegen mijn buikwand en die van m’n nek tegen m’n onderkaak aan voel duwen, en de letselschademeneer van de verzekeraar van droplul contact met me opnam en over smartengeld begon, stelde ik me een zonnige toekomst voor en begon ik een plan te plannen. (goh, wat een lange zin!)

Ten eerste zou ik een sabbatical van een jaar of 17 bij de planning van mijn werkgever neerleggen. Want dat werken heb ik nu wel gezien. En dan even lekker op vakantie naar een Caribisch oord zo ergens rond de evenaar onder Miami.
Dan zou ik mezelf trakteren op net zo’n snelle maar iets ruimere voiture. Een vierdeurs is toch wel handiger immers. En vriendinlief zou ik ook een nieuwe auto geven. Eentje die ze zelf uit mag zoeken. Ook haar eventuele overige verlanglijst zou ik trouwens met een glimlach aftikken. En de voor -en achtertuin zou ik zomerklaar laten maken.
Natuurlijk zou ik bij mijn beide jongens een startkapitaal voor hun toekomstige business op hun rekening zetten. Hun moeder zou ik ook een flink bedrag toeschuiven. En moeke zou ik een onbezorgde ouwe dag bezorgen. Sterker nog, ik zou mijn hele familie en aanverwanten voorzien van een zakcentje. Sterkerder nog, jij, mijn vaste lezer, verdient ook wel een paar tientjes. Gewoon omdat het kan.
Een resideerhuis in het zuiden van Spanje zou ik ook aanschaffen. Want van die schijtwinters hier ben ik poepbeu. En ik zou voor een maand of 2 een studio afhuren. Daar zou ik dan wel even een wereldhit in mekaar flansen.
Ik zou Mats Seuntjens voor Ajax kopen. Omdat ze een nieuwe (nóg effectievere) Ziyech wel kunnen gebruiken.
Oja, en ik zou D66 vorstelijk betalen om zich in z’n geheel op te heffen en op te tiefen uit de politiek. Wat een volk is dat joh!

Maar ja, ik word afgescheept met een fooitje. Ik denk dat ik er net een volle tank diesel en dito boodschappenkar van kan permitteren. Jammer wel. Dat wordt dus gewoon verder ~~leven~~ zwoegen met een gehavend (voormalig) prachtlijf. Tis nait aans. Het kwartje zal ook een keer mijn kant op vallen. Zucht.

Ik laat me de volgende keer maar in de USA hard van achteren nemen. Dat levert tenminste wèl wat op.
Oh wacht…….🤔

Het gevaar van tegenwoordig

Dees anekdoot bevat een waarschuwing voor u allen!

Als je een eindje van de bewoonde wereld resideert en je dus een kilometer of 17 door gebieden moet tuffen waar de elektriciteit zijn intrede nog niet heeft gedaan, is het prettig als je eindelijk de route kent en je dus zonder routekaart de weg naar de snelweg weet (sjonge, wat een lange zin).
Wat dan ruk is, is dat boven ons gestelden besluiten om één van die wegen, de belangrijkste weg zelfs, 3 weken compleet dicht te gooien voor werkzaamheden. Ik geloof een nieuw postkoets pad ofzo. Of een trekker inhaalzone. Wie zal het zeggen? En tja, dan kan ik weer opnieuw beginnen. Zo wordt autorijden wel een intensieve bezigheid zeg! Zucht.

Maar goed, ik heb tegenwoordig een mobiele telefoon mét navigatie erop dus m’n wegenkaartboek heb ik in principe niet meer nodig. Ding is ook uit 1987 trouwens. Weg ermee!
Via flauwe bochten, scherpe bochten, Tarzan bochten, 14 verkeerslichten, 87 rotondes en ontelbare drempels leidde de app mij naar de snelweg. En dat alles in het pikkedonker van de vroege ochtend. Eenmaal op de snelweg kom ik al gauw in de Max-modus en gaat het gaspedaal in. Wat nou 100?

Gisteren viel me ineens iets op. Auto’s die ik die ochtend eerder had gezien in het pikkedonker scheurde ik nu voorbij. En dat zette me vanzelfsprekend aan het denken. Hoe kunnen zij eerder op de snelweg zijn dan ik, terwijl de app op mijn telefoon de route toonde? Ik concludeerde dat maar eén punt de dader kon zijn, het verkeerslicht waar ik linksaf gestuurd word waar rechtsaf mij veel logischer lijkt. Ik moest op onderzoek uit.

Op het werk haalde ik Maps van de omgeving tevoorschijn en warempel, mijn navigatieskills, onderbuikgevoelens en logisch denken lieten me ook deze keer niet in de steek. Rechtsaf bij dat verkeerslicht is veul sneller. Niet korter, wel sneller. Tsss, met je technologie.

Maar waar blijft de waarschuwing nou, Manus? Nou, lees verder dan, bovenstaande was nog maar de intro.
Ik lag gisteravond in amoureuze houding en dito kledij met vrouwlief op het berenvel voor de open haard toen ik haar bovenstaande vertelde. Wij vertellen elkaar namelijk alles en ook op de vreemdste momenten. En wat dacht je? Vanochtend stuurde de navigatie-app mij uit zichzelf naar rechts bij het desbetreffende verkeerslicht!!!!!! Da’s toch apart op z’n minst? Ik ben er nog steeds beduusd van.

De waarschuwing van dit verhaal is; Leg je telefoon ver weg als je amoureuze handelingen gaat uitvoeren. Ze pikken namelijk alles op. Meer dan je wellicht zou willen.

Met je technologie.

Totale lul-lijst

Ja hoor, ik kan weer eens 3 nieuwe iemanden op mijn totale lul-lijst invullen. Want ik heb weer wat meegemaakt hoor. Ik zal het uitleggen.

Ik ben de laatste tijd weer veel en vroeg onderweg en laat ik voorop stellen dat ik blij ben dat ik vooral met echte alfamannen in echte auto’s de snelwegen bestier. En niet met fietsen-achterop-oudjes of opgedirkte onderweg-naar-kantoor-tiepmiepjes of van die nauwepijp-puntschoentjes-in-gesubsidieerde-accubakken-mannetjes. Want eerlijk is eerlijk, met alfamannen rijdt het gewoon net iets prettiger door.

Maar er zijn natuurlijk altijd totale lullen op mijn weg en één daarvan is meneer de vrachtwagenchauffeur. Wat is er tegenwoordig met die lui joh!? Worden die wagens met alleen nog knipperlichten gemaakt ofzo? Zit er geen rem meer op? En zijn de buitenspiegels wegbezuinigd? Met je ik doe m’n knipperlicht aan en klap gewoon naar links als het mij uitkomt. Misschien gewoon ’s een keer vaart minderen als je een collega nadert in plaats van lukraak inhalen. Vrachtwagenchauffeurs, je bent een totale lul!
Een algeheel inhaalverbod voor vrachtwagens, dat zeg ik! Liefst heel den dag, maar in elk geval tijdens spitsuren.

Nu is bovenstaande nog enigszins te voorkomen als alle beschikbare banen gewoon open zijn. Maar als zo’n totale lul bij Rijkswaterstaat vergeet dat rode kruis boven de meest rechterbaan uit te zetten (doen zij dat eigenlijk?), tja, dan wordt het druk op die andere twee banen. Dat is natuurlijk een duh van jewelste. Rijkswaterstaatpersoneel, je bent een totale lul!
Die rode kruizen moeten ze afschaffen, dat zeg ik! Waar slaat het op dat wegenbouwers wegen bouwen waar je toch niet overheen mag?

De laatste totale lul is die gozer die zijn Seat met een gangetje of 100 achterin mijn voiture jankte omdat nou ja, bovenstaande en omdat hij niet oplette toen ik vol in de remmen moest en ging.

Gelukkig is mijn voiture aardig bepantserd en valt de schade in verhouding mee.
En ik? Ach, die 37 verbrijzelde nekwervels, schouderbladen die ineens onder de oksels zitten en een rug die voelt alsof er een cruiseschip op gevallen is, herstellen wel weer joh.
Dat mijn reservewiel in de kofferbak de grootste klap opving, heeft ook geholpen trouwens.

Bijna dood ervaring rijker

Ik woon naast een berg (ja, écht!) en om naar het keepen/voetballen van mijn jongens te gaan, moet ik over die berg. Ja, ik kan wel omrijden maar dan moet ik via het poepgat van de provincie Utrecht. En daar werk ik ook al dus diek loel! Is trouwens ook een heul end om.
Maar ik dwaal af.

Ik rijd daar regelmatig dus kun je wel stellen dat ik het daar met m’n ogen dicht kan vinden. Derhalve ragde ik met een gangetje van minimaal 80 die 7% naar beneden. Je kunt sturen of niet, dat zeg ik altijd. En trouwens, een Peugeot heeft de beste wegligging aller tijden. Dus.
Maar beste lezer, wat er daarna gebeurde is me daar toch een story!
(denk je dat dit weer zo’n overdreven anekdoot wordt, stop dan hier met lezen. Wil je weten hoe dit afloopt, lees dan gauw verder!).

Plotsklaps kwam van achter de zonneklep een spin naar beneden gespidermand. Recht voor m’n gezicht bleef ie hangen. En dan niet zo’n gay spinnetje hè, nee, zo’n enorme grote joekel. Zo’n Enormous Giganticus. Zo eentje waar Australische spinnen van in hun web schijten, zeg maar. Had een tattoo op z’n rug van een RIP-graf. Nou zeg! Nooit eerder gezien.

Nu ben ik niet zo schrikkerig aangelegd, maar met bijna 100 van een berg af is het toch even scherp zijn geblazen. Flux opende ik het raam om het monster met een welgemikte bitchslap naar buiten te bonjouren. Maar de plotselinge temperatuurverschillen, de wind en waarschijnlijk eerdere ervaringen deden spinmans doen schrikken en hij dook ineens op mijn keel. Potverdrieduppies, dit kon wel eens heul slecht aflopen, bedacht ik me in een split second. En dan met name voor schrijver dezes. Zul je altijd zien, lig ik gekruld om een boom ergens in het ravijn, waggelt Jan Lul de Spin vrolijk mijn voiture uit. Nou, niet op mijn horloge!

Ik greep het beest met m’n rechterhand beet, maar op de een of andere manier had het zich vastgebeten op mijn prominentia laryngea. GOFFER! Met m’n knieën stuurde ik de bergweg af en met beide handen trok ik het beest van m’n keel af. We raakten in gevecht. Met één van z’n poten gaf hij me een rake uppercut, gevolgd door een rechtse directe met één van z’n andere poten. JA, WAT ZULLEN WE NOU KRIJGEN ZEG!, gromde ik. Met beide handen kneep ik z’n keel dicht en gaf ik ‘m een kinstoot.
Oh, een groepje wielrenners. Ik zwaaide vriendelijk toen ik ze slalommend passeerde. Ondertussen zette Von Spinhausen z’n tanden in mijn middelvinger. Ik gilde het uit. Oh, een groepje wandelaars. Ik zwaaide vriendelijk met m’n middelvinger. Boze gezichten. Nah!

Ik naderde zeeniveau en dat betekende een scherpe bocht. Hier moest een einde aan komen, redeneerde ik. Had ik niet ooit geleerd dat je niet moet vechten met tegenstanders, maar ze z.s.m. uit moet schakelen? Ik greep de draad waar de klootzak aan bungelde en wikkelde het met de snelheid van het licht om zijn nek. Ook pakte ik ‘m in een nekklem en na een seconde of 47 voelde ik het leven uit zijn leven zakken.
Vlak voor de bocht der bochten mikte ik het kutbeest uit het raam. “Ga iemand anders lastig vallen, ik moet naar m’n jongens!”, kafferde ik hem na. LUL!
Net op tijd kwam ik bij het sportterrein aan en nadat ik met een vochtig McDoekje het dashboard van enkele deciliters bloed had ontdaan, zag ik de aftrap. Tja, timing is my middle name. Altijd al.

En zo zie je, beste lezer, ik ben een bijna dood ervaring rijker.
Gelukkig wel, anders had ik dees anekdoot helegaar niet kunnen typen.

Vakantiehitje 2022

De vaste lezer slash leester hier weet het inmiddels, elk jaar zo vlak voor de vakantie ben ik genoodzaakt om een vakantiehitje uit te zoeken waarmee mijn jongens en ik onze 3 weken vakantie zullen opleuken. We zullen tenslotte regelmatig in de voiture te vinden zijn als we in onze favoriete vakantieplek naar iets plezierigs dieselen.

Dankzij Tiktok ontdekte ik dit fantastische lied. Het is gemaakt door Wheeler Walker jr. en dat is een typetje van de Amerikaanse komiek Ben Hoffman uit het pittoreske Amerika. Hij is uit 1974 en dat betekent dat hij van mijn generatie is. Wat eigenlijk inhoudt dat wij tenminste nog wèl humor hebben in tegenstelling tot die Millenialjankerts van tegenwoordig.

Country is stiekem best wel een favorietje van me. Ik kan zum bleistift een perfecte ‘Tulsa time’ van Don Williams neerzetten (vraag maar aan moeke). En ook onderstaand lied valt in dat genre.
De tekst tja, daar snap ik nog niet zoveel van, dat moet ik nog even door de translater halen, maar de melodie is erg linedance-pakkend. En het is ook niet zo’n heul lang nummer dus we kunnen ‘m aardig repeaten.

Ik zou zeggen, luister zelf en geniet van de melodie en, mocht je het begrijpen, de tekst.