Categorie: Medisch

EHBO

Ik ga standaard negatief een cursus in. Dan kan het namelijk alleen maar meevallen. Het ligt aan de cursusleid(st)er en cursisten hoe ik dan eventueel bijdraai naar positief.
En waarom? Ik vind cursussen hinderlijke onderbrekingen van mijn productiviteit. Negen van de 10x doe ik het toch anders dan men op een cursus uitlegt en daarvoor krijg ik niet voor niets al jaren een miljoenensalaris.

In mijn hele glansrijke carrière is mijn EHBO-rol beperkt gebleven tot 112 bellen en/of de ambulance opvangen (op wat aangetroffen dode lijken na – dit zal uitgebreid besproken worden in mijn toekomstige memoires) en misschien moet ik me daar eigenlijk wel gelukkig mee prijzen. In elk geval mogen de slachtoffers dat zijn. Ik reanimeer namelijk uit principe alleen mijn kinderen, mijn moeder, de moeder van mijn kinderen en eventueel de vrouw die op dat moment bij me is. En dat laatste hangt ook weer af van haar kwaliteiten trouwens.

Momenteel participeer ik in een 3-daagse cursus EHBO. DRIE DAGEN! Voorheen deed ik dit in een halve dag en kreeg ik er gratis een halve dag BHV bij maar omdat blijkbaar tegenwoordig het geld bij mijn werkgever tegen de plinten omhoog klotst, mag ik, nee, móet ik 3 dagen aanwezig zijn.
En wat ik er allemaal leer joh! Ik denk dat ik na het examen vrijdag met een gerust hart ingezet kan worden als ambulancebroeder, traumahelicoptermedewerker en/of hersenchirurg. Oja, en mij werd gezegd dat ik ruig met vrouwen omga. Huh, ik???? 😉
Bodemlijn is dat je voor elk wissewasje 112 moet bellen. Dat is wat deze cursus EHBO mij eigenlijk geleerd heeft.

Nee beste lezer, EHBO is hartstikke goed hoor en ook hartstikke belangrijk dat het bestaat maar het is vooral voor die vele vrijwilligers die in die rode jassen bij evenementen/sportwedstrijden zitten. Respect voor deze mensen.
Voor beveiligingsmensen voldoet een pleister plakken, een verbandje leggen, eventueel reanimeren en 112 bellen. Dat hoeft allemaal heus niet zo uitgebreid.

Ik ga vreemd


Ja, ik zal het maar eerlijk toegeven, ik ga vreemd. Vandaag nog. En het zal voor de andere partij als een shock komen en wellicht ook pijnlijk zijn maar ik kan de verleiding simpelweg niet meer weerstaan.

Ruim 20 jaar heb ik een uitstekende relatie met haar gehad, lief en leed hebben we gedeeld, we hebben veel, heel veel gelachen en eigenlijk was ik gewoon een tevreden vent maar soms moet een man doen wat een man moet doen. En dat is zijn gevoel volgen.

Psoriasis is ruk. Niet een heel ernstige maar gewoon een rukziekte. De behandelingen in de kliniek zijn al een tijdje achter de rug, het thuisbehandelen moest mij zomerklaar maken. Maar toen kwam Rutte met z’n overdreven maatregelen.
Ik heb inmiddels zo’n bos haar op m’n hoofd dat psoriasis-helende zalf er met geen mogelijkheid meer doorheen komt. Met gevolg dat ik bijna een extra hoofd aan m’n pan heb groeien qua psoriasisplek. EN DAT IS RUK! kan ik melden. 
M’n vaste kapster hield mijn kapsel ruim 20 jaar in juiste vorm en formaat zodat ik de zalf goed kon verdelen en de psoriasis binnen mijn toegestane perken hield. Maar haar zaak is al een paar maanden gesloten en mijn haar, en dus ook de psoriasis, blijft groeien. Zwartknippen durft ze niet want die 4000 euro boete vindt ze net iets te gortig, wat ik dan wel weer begrijp. Slaat ook werkelijk nergens op. 

Maarrrrr lieve lezer, ik mot wat! Want niet alleen op ziektegebied is mijn kapsel ruk, ook qua model is het een grote treurnis. Als ik een snor zou laten staan, zou ik zo voor een 70’s pornoacteur door kunnen gaan.
En daarom heb ik de knoop doorgehakt om vreemd te gaan. Moeke kent een vrouw (gepensioneerde kapster) die wèl thuisknipt en ook nog voor een habbekrats. Ze komt vanmiddag 12.45 uur.
Ik ben benieuwd of ik een nieuwe relatie met haar (haar -> kapster hahahahahaha) kan opbouwen.

Sorry M. Desperate times calls for desperate measures. Het leven is een boner, hard en altijd te kort. Ik hoop dat je het me ooit kunt vergeven.  

 

Stom

* Afschaffen 130 km/u
* Afstandsbediening die niet werkt
* Automobilisten die eerst remmen en dan richting aangeven
* Automobilisten die langzamer rijden dan max. snelheid
* Automobilisten met fietsen achterop
* Autopech
* Auto’s met knaluitlaten
* BN’ers
* D’66 stemmers
* De invloed van Linda de Mol
* De Randstad
* Deugmensen
* Dezelfde mensen in shows
* Doodwensen
* EU
* Facebook
* Files
* GroenLinks stemmers
* Haten
* Herfst
* Hooligans
* Humorlozen
* Is ipv eens
* Kutmuziek
* Lawaai
* Mannen met nagellak
* Mannen met teenslippers
* Me ipv mijn
* Milieuregels
* Motoren met knaluitlaten
* Naïevelingen
* Nederlandse benzineprijzen
* Nederlandse rappers
* Overdadige tattoo’s
* Pesten
* Profsporters die jammeren over geld
* Profvoetballers die mekkeren over druk
* Psoriasis
* Radio DJ’s
* Religie
* Relschoppers
* Snapchat
* Subsidies
* Temperaturen onder 23 graden
* Verbrijzelde schouder
* Vrouwen met filterfoto’s
* Vrouwen met lange oorbellen
* Vrouwen met piercings
* Vrouwen met te veel make up
* Werk
* Wilfred Genee
* Winter
* Zomertijd

En tenslotte * Mensen die mij stom vinden

(dees anekdoot kan t.a.t. aangevuld worden)

Uitslag

Rond half acht kwam ik thuis vanuit de nachtdienst en ik ging even boodschappen doen om de tijd te doden. Het was het bejaardenuurtje en ik vroeg me af waarom ik zo door kon lopen. ‘Blijkbaar maakt een nachtdienst mij 20 jaar ouder.’, redeneerde ik. Hmm, aandachtspuntje.
Tien voor half 10 zou ik gebeld worden, ik had dus nog een uurtje en een half. Ik besloot een rondje te gaan joggen. Hahahaha, nee natuurlijk niet! Ik heb een auto en desnoods een fiets, dan ga ik toch niet rennen?! Duh.
Nee, ik deed de muziek aan en ging op de bank liggen. Beetje voor me uit staren, daar ben ik immers een ster in.

Kwart voor tien, nog geen telefoon. En omdat ik nu toch wel wat lichtjes in m’n hoofd werd belde ik het ziekenhuis. “Oh, die tijd is een indicatie, ze gaan het lijstje af.”, meldde de vriendelijke telefoniste. Er zat niets anders op dan te wachten.
Half 11, ik schrok wakker van een geluid. Het was de wekker van m’n telefoon die op de tafel naast me lag. Ik drukte op het ding en ging rechtop zitten. “Hallo! Hallo, hoort u mij?”, hoorde ik vanaf de tafel. Ik snapte uit m’n slaapdronkenheid en pakte de telefoon op. Mevrouw de chirurg aan de lijn. “Goedemorgen.”, stamelde ik en bedacht tegelijkertijd dat ik gelukkig geen rare geluiden (een scheet zum bleistift) had gemaakt in die paar seconden dat de foon op tafel met de lijn open lag.

Nou ja, lang verhaal kort: HET IS NIET ERNSTIG, MENSEN! En zeker geen kanker! Ze vertelde nog van de bloedwaarden en hoe nu verder maar dat heb ik niet meegekregen, ik was te druk met een vreugdedansje doen.
Nee hoor, dat is gewoon voor dit verhaal niet zo belangrijk. En trouwens, het is medisch geheim. Dus lekker puh!

Belangrijkste is dat er een lastje van m’n schouders is gevallen en dat ik me geen zorgen meer hoef te maken.

Ik wil iedereen danken voor de meelevende woorden, gedachten en wat niet al, dat waardeer ik echt! Jullie komen allemaal in m’n testament.
Dat beloof ik.

Spannende tijden

Zo! Dat waren 2 spannende weken.
Ik heb sinds een tijdje een gevoelige linkertepel en mannen als ik doen daar dan lacherig over. Gaat wel weer over.
Maar toen ik op een woensdagochtend het blootgetorste (voormalig…. Ja, het gaat bergafwaarts….) prachtlijf eens goed in de spiegel bekeek, viel me op dat linkertet wat dikker was dan z’n broertje op rechts.  
Omdat m’n ogen ook met mach-snelheid achteruit gaan, vroeg ik ’s avonds een der verzorgsters van de kliniek om mijn bevinding te bevestigen maar natuurlijk nog liever om te ontkennen. Ze bevestigde het en zei er dwingend bij dat ik dit toch even echt bij de huisarts moest melden.

Ik liet dit advies een paar dagen en een weekend rusten en zag in die tijd dat de tet toch wel hele duidelijke vergroting ten opzichte van de andere begon aan te nemen.
Maandag 4 mei besloot ik dan toch de huisarts te bellen voor een afspraak want, om eerlijk te zijn, ik begon ‘m eigenlijk best wel een klein beetje te knijpen. Gelijk diezelfde middag was ik van harte welkom. Leuk mens, aardig mens maar wel met de boodschap dat ze het niet helemaal vertrouwde. Ze verwees me door naar het ziekenhuis.
SLIK!

Donderdag 7 mei stond ik al op tijd bij het ziekenhuis bij de aanmeldbalie om me aan te melden, want ja, dat doe je daar. Ik kreeg een briefje mee met daarop 3 afspraken. Eentje voor een gesprek met de chirurg, eentje voor de mammokamer en eentje voor de echokamer. Ik moest eraan geloven, ik ging door de kankermolen.
SLIK!
Ik probeerde kalm te blijven en over te komen maar op de mammokamer bleek dat vrij lastig en verloor ik bijna mijn ‘cool’. Bij pijn ben ik blijkbaar toch minder relaxed als ik wens en een tiet die door een soort bankschroef geplet wordt is best pijnlijk, kan ik melden.
De echomevrouw was niet van het praterige en zelfs mijn beroemde charmes werkten niet bij haar. Na mijn vraag hoe het er uitziet stond ze resoluut op en liep weg. “Dat hoor je niet van mij!”, snauwde ze. Ik zag dat als geen goed teken.
SLIK!

Het afrondende gesprek met de chirurg gaf me enigszins wat hoop want er zit dan wel een gezwel achter mijn borst en in m’n oksel maar waarschijnlijk een goedaardige, vertelde ze. Wel moet ik de komende maanden goed in de gaten houden of het groeit of minder wordt. Want het gezwel moet uit zichzelf weer slinken (ha!), zei ze. Groeit ie gestaag door, dan moet ie eruit, zei ze ook nog even tussen neus en lippen door.
SLIK!
Voor de zekerheid om kanker echt uit te sluiten liet ze me nog bloed prikken en zou ze me maandag 18 mei daarover bellen.

Ze heeft gebeld. M’n bloed is op 1 punt niet in orde (moet 8 zijn, bij mij is het 9) en nu wil ze nog een echo laten maken van m’n testi’s. Om alle zekerheid weg te nemen. SLIK!
Vrijdag 29 mei de testipic, vrijdag 5 juni de uitslag.
Het blijven dus nog even spannende tijden.