Al jaren loop/zit/lig ik met de gedachte rond om mijn gezicht ’s even flink onder handen te laten nemen. Niet dat ik die prachtige levenservaringsgroeven weg wil laten botoxen ofzo hoor. Tsss, dat is wel heul Hollywood, niet? Nee, het gaat me meer om de afvalscheiding van al het vette vreten dat ik naar binnen werk en wat zich een uitweg baant via mijn gezicht. Van een afstandje lijkt het alsof ik een volle driedagenbaard heb, maar dichterbij blijken het gewoon mee-eters te zijn. Maar ja, om nou als macho man zomaar even zo’n schoonheidssalon binnen te wandelen, tja, dat stond me al die tijd een beetje tegen.
Maar wat wil nou het toeval? Gisteren werd me geheel vrijblijvend een gezichtsbehandeling aangeboden! Nou, daar hoefde ik vanzelfsprekend geen 2x over na te denken en voor ik met m’n ogen geknipperd had, lag ik al gestrekt in afwachting. Mensen, wat een heerlijke opknapper! Wat een teder huidje heb ik ineens! En wat een rustgevend gevoel! Ik ga gauw nog een keer, dat kan ik je garanderen. Zou ze ook aan liposuctie doen? Want die pens van mij, nou laat ik het positief houden, dat mag wel een onsje minder.
In de lente van de winter van mijn leven ben ik er eindelijk achter dat ik genaaid word waar ik bij sta. Nou ja, we worden tegenwoordig allemaal genaaid waar we bij staan maar dit is mijn weblog dus projecteer ik het naaien waar je bij staat nu maar even op mezelf.
De vaste lezer weet dat ik al een jaar of 300 aan psoriasis lijd en dat ik daarvoor jaarlijks naar de kliniek ga om het te laten behandelen. Het is niet veel hoor, op m’n onderbenen zit wat en een plekkie op m’n hoofd, that’s eigenlijk all folks. Maar toch genoeg om het te laten behandelen, vond en vind ik. In den beginne gaf ik me volledig over aan de deskundigheid van het personeel aldaar met een zoutbad, wat UV-B belichting en crème. Maar de laatste jaren ging ik meer m’n eigen weg en eigenlijk puur om lekker egaal en overal bruin (ja, ook daar beneden ja 😏) te worden. Want ik vind het lollig als iedereen in de winter grauw en bleek ziet, ik gewoon gezond poepiebruin ben. Ben niet voor niets Von IJdelhausen.
Maar ik dwaal af. Ik had altijd al mijn bedenkingen bij de crème die mij voorgeschreven werd. Het werkte maar heul summier. “U heeft zeker aandelen in deze troep”, vroeg ik eens aan de (hoofd)arts. Nee, dat was zeker niet het geval, verzekerde hij me. Ik rustte dan ook mijn casus. Door een foutje (?) van de apotheek kreeg ik een paar jaar geleden Dovobet mee in plaats van de vaste crème, voor het plekje op m’n hoofd. Werkte goed! Ik overlegde dit met de (hoofd)arts. Hij schreef mij vanaf dat moment Dovobet voor. “Maar alleen voor het hoofd hoor!”, waarschuwde hij. Voor de overige lijfplekjes moest ik die troep blijven smeren. Prima.
Begin dit jaar nieuwe ronde, nieuwe kans. Èn een nieuwe arts. Jonge vent, aardige gozer. “Dat Dovobet kun je overal op smeren hoor.”, zei hij tussen neus en lippen door. “PARDON?” Blijkt dus dat Dovobet als een tiet werkt. Ik ben nu zo goed als psoriasisvrij. WHOOP WHOOP. Maar ook zucht.
Weet iemand een manier om (hoofd)arts aan te klagen voor 300 jaar lijfelijke ellende? Het liefst op de Amerikaanse manier. Kan wel wat koffers met geld gebruiken namelijk.
Na anderhalf jaar hoor ik er dan eindelijk bij. Eindelijk kan ik meepraten over dat verschrikkelijke virus dat ons en de wereld in de greep heeft. Maandag op het werk tegen het einde van m’n dienst werd ik me daar toch even ziek. De ene niesbui na de andere, de ene snottebel na de andere en ook voelde ik me behoorlijk koortsig. Thuisgekomen dook ik direct m’n bed in om er na een dikke 13 uur nat en bezweet weer uit te stappen. Man, wat voelde ik me beroerd. Ik voelde mijn einde naderen. Zou ik, zelfs ik, er dan ook aan onderdoor gaan? Net als die andere 17.769 sinds vorig jaar februari? Bron: https://news.google.com/covid19/map?hl=nl&mid=%2Fm%2F059j2&gl=NL&ceid=NL%3Anl
De Ibuprofen slikte ik als ware het winegums want zo wilde ik nauurlijk niet gaan. Kom op zeg, zo iemand als ik moet eruit gaan met een boem, met een knal, met een klapper. Gisteravond maakte ik de keuze: Zo door blijven etteren (en misschien een vroege dood tegemoet gaan) of spijkerharde maatregelen treffen. Ik koos voor het laatste. Een tip van mijn vader.
Nee joh, hou toch op met je Corona. Alles wordt tegenwoordig maar weggezet als zijnde Corona. Als je een snottebel hebt, Corona. Een kuchje, Corona. Beetje benauwd, Corona. Onzin. Allemaal overdreven gedoe. Ik was gewoon strontverkouden en grieperig zoals ik dat in al mijn 50 jaar wel vaker ben geweest. Op mijn werk had ik ’s ochtends buitendienst en het was klam en warm weer. Ik zweette terwijl ik niks deed (even uitleggen wellicht: Als ik op mijn werk niets te doen heb, doe ik mijn werk goed). Maar ’s middags kwam ik binnen te zitten. Binnen waar de airco op standje harde units stond. Tja, en dat trok m’n gestel even niet. Gisteravond ging ik onder de warme douche staan en na een minuut of 10 draaide ik plots de koude kraan vol open achter op m’n rug, op m’n longen. Een seconde of 30 is afdoende. Nergens meer last van en vandaag gewoon weer keihard niets gedaan op het werk. Geweldige tip van die ouwe.
Mensen, denk toch gewoon zelf na en laat je niet langer gek maken door de regering. Sterker nog, laat ze lekker de rambam krijgen en laat je niet langer testen. Dan zijn al die achterlijke maatregelen binnenkort ook niet meer nodig. Tipje van mij.
Zes weken geleden kreeg ik op het werk een telefoontje van school. Ik krijg nooit een telefoontje van school, dat loopt al jaren via mama, dus bij mij gingen direct de alarmbellen af. “Teun is gevallen en kan niet meer lopen. Kan iemand hem komen ophalen?”, was de boodschap. Ik schoot onmiddellijk in de mijn ozo bekende handelingsmodus (sommigen noemen het paniek, ik noem het handelen. Paniek, hahaha. Ik? Laat me niet lachen.). Mama bleek dus onbereikbaar te zijn, derhalve belde ik the next best thing. Ze zou direct naar school gaan en hem oppikken. Ik hartje dit soort vriendendiensten. Ondertussen duurde mijn werkdag nog dik 4 uur maar het zat me niet lekker. Toen ik het telefoontje “Het ziet er niet goed uit hoor” kreeg, wist ik dat ik direct weg moest.
Ik kwam precies op tijd om Teun uit de auto te tillen en thuis op de bank te leggen. Het jonkje is inmiddels een flinke kilo of 40 dus was dat nog best wel een kluif. We konden om 14.20 uur bij de huisarts terecht. En van daaruit mochten we gelijk door naar het ziekenhuis. Intussen had ik mooi even 160 kilo lopen sjouwen maar dat laat je als echte man natuurlijk niet merken in zo’n situatie. Tot mijn verbazing mocht ik mee naar binnen bij de röntgenafdeling (mag dat altijd al? 🤔) en hoorde ik de fotomannen fluisteren over een scheurtje. Gescheurde enkelbanden, precies wat ik al dacht. We werden begeleidt naar de spoedeisende hulp en ook daar waren we vrij vlot aan de beurt.
“De enkel is op 2 plaatsen gebroken, we moeten direct opereren”. WAT?! 😬 Het bleek dat Teun’s enkel scheef stond en dat deze rechtgezet moest worden. Potverdrie, dat is me daar even wat voor zo’n ventje van 10, zijn allereerste operatie ooit, hij zal wel flink in de war zijn. Niks daarvan, hij was zo kalm als een kabbelend bergbeekje. HUH? 😳 Ook bij deze handeling mocht ik erbij blijven maar ik koos ervoor om de continu whatsappende mama even te bellen. Ik wachtte tot hij in slaap gebracht was, beloofde dat ik er zou zijn als hij wakker werd en ging naar buiten. Hier kwam ik nog een oud-collega tegen en met hem heb ik nog even staan praten. Na een minuut of 20 liep ik weer naar binnen. PANIEK!!!!! Men was druk op zoek naar mij want de operatie was al klaar. HUH? 🧐 Waar is de tijd gebleven dat operaties uren duurden? Goffer, gemiste kans, baalde ervan dat ik mijn belofte aan hem niet had waargemaakt.
Bij controle bleek dat het niet voldoende gelukt was de enkel vanaf de buitenkant recht te krijgen, Teun moest ècht onder het mes. Verdomme! 😡 We maakten er een daggie uit van, beetje kletsen, beetje geinen, we hadden zelfs een eigen kamer. Ik probeerde hem gerust te stellen maar dat was ook nu weer niet nodig, hij was er vrij relaxed onder. In tegenstelling tot ik, ik vond het toch wel spannend. Het was tenslotte ook voor mij de eerste keer dat ik mijn jongen daar zo zielig zag liggen. Er werden 2 pinnen gezet, de arts vertelde dat ze uit de enkel staken en dat ze er tegen de tijd vrijwel pijnloos uitgetrokken zullen worden. HUH? De technologie gaat mij ècht te snel! 😵💫 Bij de volgende controle was alles prima maar nog wel 3 weken verder in het gips. Zucht.
Vandaag is het gips eraf gegaan. Mama was mee en het toeval wilde dat ik rond dezelfde tijd in hetzelfde ziekenhuis en bijna op dezelfde afdeling moest zijn. Nah, alsof het zo gepland was! In de gipskamerwachtruimte zat ik klaar met de foon in de videostand, wachtend tot meneertje vrolijk huppelend op me af zou komen. Maar dat was iets te ambitieus gedacht, het duurt nog zeker 6 weken tot hij weer helemaal de oude is.
Ik maakte me een beetje zorgen over deze hele toestand maar dat was eigenlijk nergens voor nodig. Teun heeft zich al de tijd uitstekend vermaakt en goed gehouden, mama toonde weer eens haar organisatieskills en had alles tot in de puntjes geregeld (rolstoel, krukken, bezoek, kamer aanpassen enz.) en dat doet me toch wel goed. Wat geeft het toch een rust om te weten dat mijn jongens thuis in uitstekende handen zijn.
Ik wil namens Teun iedereen bedanken voor het medeleven, de steun, de beterschapswensen, de kaartjes, de cadeau’s, de visite en wat niet al. 😘
Ik ga standaard negatief een cursus in. Dan kan het namelijk alleen maar meevallen. Het ligt aan de cursusleid(st)er en cursisten hoe ik dan eventueel bijdraai naar positief. En waarom? Ik vind cursussen hinderlijke onderbrekingen van mijn productiviteit. Negen van de 10x doe ik het toch anders dan men op een cursus uitlegt en daarvoor krijg ik niet voor niets al jaren een miljoenensalaris.
In mijn hele glansrijke carrière is mijn EHBO-rol beperkt gebleven tot 112 bellen en/of de ambulance opvangen (op wat aangetroffen dode lijken na – dit zal uitgebreid besproken worden in mijn toekomstige memoires) en misschien moet ik me daar eigenlijk wel gelukkig mee prijzen. In elk geval mogen de slachtoffers dat zijn. Ik reanimeer namelijk uit principe alleen mijn kinderen, mijn moeder, de moeder van mijn kinderen en eventueel de vrouw die op dat moment bij me is. En dat laatste hangt ook weer af van haar kwaliteiten trouwens.
Momenteel participeer ik in een 3-daagse cursus EHBO. DRIE DAGEN! Voorheen deed ik dit in een halve dag en kreeg ik er gratis een halve dag BHV bij maar omdat blijkbaar tegenwoordig het geld bij mijn werkgever tegen de plinten omhoog klotst, mag ik, nee, móet ik 3 dagen aanwezig zijn. En wat ik er allemaal leer joh! Ik denk dat ik na het examen vrijdag met een gerust hart ingezet kan worden als ambulancebroeder, traumahelicoptermedewerker en/of hersenchirurg. Oja, en mij werd gezegd dat ik ruig met vrouwen omga. Huh, ik???? Bodemlijn is dat je voor elk wissewasje 112 moet bellen. Dat is wat deze cursus EHBO mij eigenlijk geleerd heeft.
Nee beste lezer, EHBO is hartstikke goed hoor en ook hartstikke belangrijk dat het bestaat maar het is vooral voor die vele vrijwilligers die in die rode jassen bij evenementen/sportwedstrijden zitten. Respect voor deze mensen. Voor beveiligingsmensen voldoet een pleister plakken, een verbandje leggen, eventueel reanimeren en 112 bellen. Dat hoeft allemaal heus niet zo uitgebreid.
Dick Teder 