Ik ben niet zo gauw boos te krijgen. Meestal laat ik shit van me afglijden (oh, dat klinkt anders als dat ik het bedoel) en denk ik, fuk it joh, wat kan het mij donderen.
Er zijn eigenlijk maar 2 momenten die mij het bloed doen koken. 1: Als iemand mij wakker maakt en 2: Als iemand mijn kinds wakker maakt. En bij deze momenten kan ik veranderen in een niets ontzienende slecht konter.
Vannacht zo rond 4.15 uur, een enorme knal. Ik zat rechtop in bed en hoorde rumoer buiten. Ja hoor, voor m’n deur stonden 6 jongens vuurwerk af te steken. Go#^%$#$ gloei%##^&&&de go%#@!$domme. Ik voelde m’n bloed naar een hoogtepunt koken. Gelukkig sliepen m’n jongens er doorheen maar hoe lang zou dat goed gaan, vroeg ik me af?
Ik observeerde het groepje en de omgeving grondig (altijd doen, nooit in de emotie ergens op af vliegen! Gratis tip). Plots kwam een politieauto van rechts en ik ging ervan uit dat zij dit probleem zouden oplossen. Daar zijn ze tenslotte voor.
Maar zucht, 2 vrouwelijke agentes. Ja dubbelop ja. Wie stuurt nou 2 vrouwen middenin de nacht een warzone in? Zucht. Ze reden dan ook gewoon door, zonder zelfs maar af te remmen. Zucht.
De jongens bleven knallen en ik had er genoeg van. Ik stoof de trap af in m’n slaapkledij. Maar halverwege dacht ik dat ik naakt toch wat minder indruk zou maken als dat ik iets aan zou hebben. Flux trok ik een boxershort aan en stoof de trap weer af. Ik slingerde de deur open, riep nog even HÉ! om ze te waarschuwen (in de rug aanvallen is zóóóóóóó laf) en …………………..
Nee lieve lezer, ik ben bijna 50 en een stuk rustiger dan vroeger. Geweld lost niets op. Ik ben tegenwoordig meer van het diplomatieke. Ik vroeg de jongens vriendelijk op te sodemieteren. Ze verontschuldigden zich en fietsten weg. Ja, eentje wilde nog een beetje flink en bijdehand doen maar even de tors aanspannen was afdoende om ook hem weg te laten gaan.
De buurt kon weer verder slapen, m’n jongens konden blijven slapen en ook ik kroop m’n bed weer in. Maar niet voordat ik de schoenen van de jongens had gevuld met een chocoladeletter.
Want ze vroegen gisteravond nog toen ze hun schoen zetten; “Wat ga jij er eigenlijk in doen?”
Ik neem mijn werk uiterst serieus. En als ik zeg serieus, dan bedoel ik ook serieus. Als er zum bleistift wat extra inzet gevraagd wordt, sta ik er. Tenminste, als ik mijn kinds niet heb, als ik niet vrij ben of als ik gewoon geen zin heb. Maar voor de rest sta ik vooraan om de shit op te vangen.
Zaterdagavond, whappje van neefmans. Moeke schoot in een Ron Brandstederlach omdat hij me ‘Anus’ noemt. Het klain jonkje die ik nog geflest heb. Inmiddels is ie een 23-jarige boom met een indrukwekkende tors.
