(T)huis – Dick Teder

Ik zit weer in de boeken

Ja, je leest het goed. Ik zit weer in de boeken. Ik, uw geliefde blogger. Op 51 jarige leeftijd.
Oh, wat goed van je, Manus! Ga je je bijscholen? Hoor ik je denken. Logische gedachte hoor maar neen, ik ga me niet bijscholen. Pfff, ik! De gozer met tegenwoordig een topfunctie bij de government? Laat me niet lachen. Da hep ik toch heel nie nodig, jonguh!

Nee, ik help zoon. Hij staat er namelijk kielekiele voor en ik kan het niet over mijn vaderhart verkrijgen dat hij dezelfde fouten gaat maken als ik maakte met school. En ik weet als geen ander hoe pittig de 2e klas is. Niet alleen is het speelse eraf en is de leerstof moeilijker, maar ook het lichaam metamorfoost richting het manzijn en begint de interesse voor de ~~vrouwelijke vormen~~ vrouwtjes te groeien.
Vanaf maart ongeveer zag ik dat zijn cijfers achteruit gingen voor sommige vakken. Nu vind ik dat niet zo’n probleem als het snapvakken (wiskunde, natuurkunde) zijn, maar ook bij de leervakken aardrijkskunde en geschiedenis gingen de cijfers rap omlaag. Ik overlegde met voormaligje en we besloten dat Sam vóór proefwerkdagen bij mij zal gaan leren.

Ik leer hem een andere manier van leren dan alleen tekst stampen. Uittreksels maken, schema’s maken, pijltjes, strepen, bondige zinnen, ezelsbruggetjes. We gebruikten muziek (Over de muur) toen het over Berlijn ging. Ik leg uit, ik verklaar, ik vertel. Kortom, we nemen de tijd om te leren. Maar natuurlijk maken we ook grappen en grollen en pikken we altijd even een McDonaldsje mee. Ik zie het een beetje als een voetbaltrainer. Die doet ook alles voor bij jeugd, tot ze het zelf begrijpen en uitvoeren. En áls er iemand een voetbaltrainer is, ach, je weet zelluf.
Het werkt! Zijn cijfers zijn weer omhoog gegaan (en valt een cijfer toch ietwat tegen, schroom ik natuurlijk niet om even naar de docent te mailen dat hij ernaast zit. Met succes hahaha 😈). Het zal erom spannen, ik vrees zelfs een beetje dat we te laat zijn begonnen, maar we gaan ons uiterste best nog even doen.

Binnenkort begint de toetsweek en dat is best een bult werk. Gelukkig mag hij ook een stel enen halen, maar móet hij 2 aardig hoge cijfers scoren. Nu ben ik zo’n vader die dan oppert om het voorwerk te doen, ik heb verder toch niet zo’n heel flitsend leven. Afgelopen vrijdag heb ik de boeken van aardrijkskunde en geschiedenis bij hem gehaald en ben ik dit pinksterweekend aan het uittreksels maken, schema’s maken, pijltjes, strepen, bondige zinnen, ezelsbruggetjes geslagen.
Alles haal ik uit de kast om hem zo goed mogelijk voor te bereiden want linksom of rechtsom, hij gaat naar die 3e klas!

Volgend jaar wordt hij 15. Dan laat ik zijn handje los en mag hij het leven lekker zelf uit gaan zoeken.
Dan neem ik Teun nog 3 jaar onder m’n vleugels.

Zijn levenswerk

Vandaag 14 jaar geleden overleed mijn vader vrij plotseling. Een gesprongen aneurysma in zijn hoofd maakte een einde aan zijn leven. Ook 14 jaar geleden was mijn vader het huis aan het opknappen. Misschien handig om even te vermelden is dat de man ontzettend handig was. Hij had al eens eerder een complete keuken in de schuur gemonteerd zum bleistift.
Deze keer was de woonkamer aan de beurt. Hij had een muur in de woonkamer voorzien van mdf-platen, de kieren vakkundig dichtgesmeerd en de hele boel in de grondverf gezet. Maar ja, toen sloeg het noodlot toe.

Moeke is 14 jaar lang in de veronderstelling geweest dat deze beige kleur het plan van pa was tot ik haar vertelde dat dit de grondverf voor het uiteindelijke resultaat is. Wij lachen!
Ook dit jaar breng ik de vakantie weer door bij casa di mama en ook dit jaar had ik weer een stel klusdaagjes ingepland. De woonkamer en de deuren moesten er maar eindelijk eens aan geloven.

Lang verhaal kort; Ik heb pa zijn laatste levenswerk maar even afgemaakt. Dat werd wel tijd na 14 jaar. Moeke is er dolgelukkig mee.
De kleur? Wolkengrijs. Vond ik wel toepasselijk.

6 weken

Zes weken geleden kreeg ik op het werk een telefoontje van school. Ik krijg nooit een telefoontje van school, dat loopt al jaren via mama, dus bij mij gingen direct de alarmbellen af. “Teun is gevallen en kan niet meer lopen. Kan iemand hem komen ophalen?”, was de boodschap. Ik schoot onmiddellijk in de mijn ozo bekende handelingsmodus (sommigen noemen het paniek, ik noem het handelen. Paniek, hahaha. Ik? Laat me niet lachen.). Mama bleek dus onbereikbaar te zijn, derhalve belde ik the next best thing. Ze zou direct naar school gaan en hem oppikken. Ik hartje dit soort vriendendiensten.
Ondertussen duurde mijn werkdag nog dik 4 uur maar het zat me niet lekker. Toen ik het telefoontje “Het ziet er niet goed uit hoor” kreeg, wist ik dat ik direct weg moest.

Ik kwam precies op tijd om Teun uit de auto te tillen en thuis op de bank te leggen. Het jonkje is inmiddels een flinke kilo of 40 dus was dat nog best wel een kluif. We konden om 14.20 uur bij de huisarts terecht. En van daaruit mochten we gelijk door naar het ziekenhuis. Intussen had ik mooi even 160 kilo lopen sjouwen maar dat laat je als echte man natuurlijk niet merken in zo’n situatie.
Tot mijn verbazing mocht ik mee naar binnen bij de röntgenafdeling (mag dat altijd al? 🤔) en hoorde ik de fotomannen fluisteren over een scheurtje. Gescheurde enkelbanden, precies wat ik al dacht. We werden begeleidt naar de spoedeisende hulp en ook daar waren we vrij vlot aan de beurt.

“De enkel is op 2 plaatsen gebroken, we moeten direct opereren”.
WAT?! 😬
Het bleek dat Teun’s enkel scheef stond en dat deze rechtgezet moest worden. Potverdrie, dat is me daar even wat voor zo’n ventje van 10, zijn allereerste operatie ooit, hij zal wel flink in de war zijn.
Niks daarvan, hij was zo kalm als een kabbelend bergbeekje. HUH? 😳
Ook bij deze handeling mocht ik erbij blijven maar ik koos ervoor om de continu whatsappende mama even te bellen. Ik wachtte tot hij in slaap gebracht was, beloofde dat ik er zou zijn als hij wakker werd en ging naar buiten. Hier kwam ik nog een oud-collega tegen en met hem heb ik nog even staan praten. Na een minuut of 20 liep ik weer naar binnen.
PANIEK!!!!!
Men was druk op zoek naar mij want de operatie was al klaar. HUH? 🧐 Waar is de tijd gebleven dat operaties uren duurden? Goffer, gemiste kans, baalde ervan dat ik mijn belofte aan hem niet had waargemaakt.

Bij controle bleek dat het niet voldoende gelukt was de enkel vanaf de buitenkant recht te krijgen, Teun moest ècht onder het mes. Verdomme! 😡
We maakten er een daggie uit van, beetje kletsen, beetje geinen, we hadden zelfs een eigen kamer. Ik probeerde hem gerust te stellen maar dat was ook nu weer niet nodig, hij was er vrij relaxed onder. In tegenstelling tot ik, ik vond het toch wel spannend. Het was tenslotte ook voor mij de eerste keer dat ik mijn jongen daar zo zielig zag liggen.
Er werden 2 pinnen gezet, de arts vertelde dat ze uit de enkel staken en dat ze er tegen de tijd vrijwel pijnloos uitgetrokken zullen worden. HUH? De technologie gaat mij ècht te snel! 😵‍💫
Bij de volgende controle was alles prima maar nog wel 3 weken verder in het gips. Zucht.

Vandaag is het gips eraf gegaan. Mama was mee en het toeval wilde dat ik rond dezelfde tijd in hetzelfde ziekenhuis en bijna op dezelfde afdeling moest zijn. Nah, alsof het zo gepland was!
In de gipskamerwachtruimte zat ik klaar met de foon in de videostand, wachtend tot meneertje vrolijk huppelend op me af zou komen. Maar dat was iets te ambitieus gedacht, het duurt nog zeker 6 weken tot hij weer helemaal de oude is.

Ik maakte me een beetje zorgen over deze hele toestand maar dat was eigenlijk nergens voor nodig. Teun heeft zich al de tijd uitstekend vermaakt en goed gehouden, mama toonde weer eens haar organisatieskills en had alles tot in de puntjes geregeld (rolstoel, krukken, bezoek, kamer aanpassen enz.) en dat doet me toch wel goed. Wat geeft het toch een rust om te weten dat mijn jongens thuis in uitstekende handen zijn.

Ik wil namens Teun iedereen bedanken voor het medeleven, de steun, de beterschapswensen, de kaartjes, de cadeau’s, de visite en wat niet al.
😘

Soms moet je gewoon ingrijpen

Ik ben niet zo gauw boos te krijgen. Meestal laat ik shit van me afglijden (oh, dat klinkt anders als dat ik het bedoel) en denk ik, fuk it joh, wat kan het mij donderen.
Er zijn eigenlijk maar 2 momenten die mij het bloed doen koken. 1: Als iemand mij wakker maakt en 2: Als iemand mijn kinds wakker maakt. En bij deze momenten kan ik veranderen in een niets ontzienende slecht konter.

Vannacht zo rond 4.15 uur, een enorme knal. Ik zat rechtop in bed en hoorde rumoer buiten. Ja hoor, voor m’n deur stonden 6 jongens vuurwerk af te steken. Go#^%$#$ gloei%##^&&&de go%#@!$domme. Ik voelde m’n bloed naar een hoogtepunt koken. Gelukkig sliepen m’n jongens er doorheen maar hoe lang zou dat goed gaan, vroeg ik me af?
Ik observeerde het groepje en de omgeving grondig (altijd doen, nooit in de emotie ergens op af vliegen! Gratis tip). Plots kwam een politieauto van rechts en ik ging ervan uit dat zij dit probleem zouden oplossen. Daar zijn ze tenslotte voor.

Maar zucht, 2 vrouwelijke agentes. Ja dubbelop ja. Wie stuurt nou 2 vrouwen middenin de nacht een warzone in? Zucht. Ze reden dan ook gewoon door, zonder zelfs maar af te remmen. Zucht.
De jongens bleven knallen en ik had er genoeg van. Ik stoof de trap af in m’n slaapkledij. Maar halverwege dacht ik dat ik naakt toch wat minder indruk zou maken als dat ik iets aan zou hebben. Flux trok ik een boxershort aan en stoof de trap weer af. Ik slingerde de deur open, riep nog even HÉ! om ze te waarschuwen (in de rug aanvallen is zóóóóóóó laf) en …………………..

Nee lieve lezer, ik ben bijna 50 en een stuk rustiger dan vroeger. Geweld lost niets op. Ik ben tegenwoordig meer van het diplomatieke. Ik vroeg de jongens vriendelijk op te sodemieteren. Ze verontschuldigden zich en fietsten weg. Ja, eentje wilde nog een beetje flink en bijdehand doen maar even de tors aanspannen was afdoende om ook hem weg te laten gaan.

De buurt kon weer verder slapen, m’n jongens konden blijven slapen en ook ik kroop m’n bed weer in. Maar niet voordat ik de schoenen van de jongens had gevuld met een chocoladeletter.
Want ze vroegen gisteravond nog toen ze hun schoen zetten; “Wat ga jij er eigenlijk in doen?”

Werk –> Meisje

Afbeeldingsresultaat voor securité Ik neem mijn werk uiterst serieus. En als ik zeg serieus, dan bedoel ik ook serieus. Als er zum bleistift wat extra inzet gevraagd wordt, sta ik er. Tenminste, als ik mijn kinds niet heb, als ik niet vrij ben of als ik gewoon geen zin heb. Maar voor de rest sta ik vooraan om de shit op te vangen.
Laatst werd er extra inzet gevraagd, een paar dagen 12-uurs diensten. Ik pakte de nachten. Van 19 tot 7. Pittig maar iemand moet het doen, niewaar?

Ik arriveerde ruim voor 19 uur bij het object, collega was verguld dat ik er was. “Er is nog 1 iemand binnen”, zei hij. “@$^%$%^(&^”., mopperde ik. Daar had ik nou net geen zin in.
“Een jongedame.”, zei collega. Mijn oren maakten lichte klapbewegingen en mijn wenkbrauwen trokken m’n voorhoofd richting haargrens. “Een Franse, maar een heel kille.”, zei collega weer.
Voor ik antwoord kon geven kwam de Franse vrouw de trap af. Prachtvrouw. Mooi haar, lief gezicht, goed figuur, leuk decolletruitje aan, hakken onder de rok. We maakten oogcontact en op m’n zwoelst ‘bonsoirde madame’ ik haar. Ze bloosde een beetje en groette mij terug. Ik vond haar alles behalve kil.
Ze stelde zich voor als Francoise en dat vond ik eigenlijk best een toepasselijke naam. Ik zei dat ik Hermanus heet.
Ze vroeg of ik een taxi voor haar wilde bellen, ze logeerde in een hotel hier even verderop. Collega vertrok en ik zag hem denken ‘hoe doet hij dat toch altijd met vrouwen?’.

Ik liet de taxi binnen, ze stapte in, ik zwaaide nog ff en ging naar binnen om het hek te openen. Op een stoel lag haar jas nog. Zucht, wat een goedkope truc, dacht ik.
Ik gaf haar de jas en ze reden weg. Mooi! Hek dicht, deur op slot, koffie.

Ik denk dat het rond 1 uur was toen de intercom ging. “Allo Érmanoes, avec Francoise.” Of ze naar binnen mocht om te werken? Nou nee! Ze stond niet aangemeld en omdat ik bij een strak georganiseerde organisatie werk èn ik mijn werk uiterst serieus neem, weigerde ik haar de toegang. Daar komt bij dat ik op de camera zag dat ze een wel heul spannende jurk aan had en het leek me sterk dat ze daarin haar werk goed kon doen. Ze droop vol drama af.

Even voor half 5, het werd al langzaam licht; De intercom. Stond ze daar met een volledig Frans ontbijt! Croissants, stokbrood, jus d’orange, frommage, chambon, marmelade, pizzapunten. Er lag zelfs een roos op het dienblad. En ze had de spannende jurk ingeruild voor een badjas, die half open hing. Zucht, had ik weer.
Ik liep naar het hek en zei dat ik m’n werk uiterst serieus neem en dat ik over een kleine 2,5 uur klaar was met mijn dienst. En dat ik thuis wel een ontbijtje pak. Ze droop vol drama af.

Zeven uur, ik mocht naar huis! Collega opende de poort voor mij en net voor ik het gaspedaal in wilde drukken, sprong Francoise op m’n motorkap. Ze had de badjas ingeruild voor alleen een geel hesje. WAT? Zucht.
Hoe ik ook slingerde, ze viel er niet af. Bleek dat ze superlijm aan haar handen had gesmeerd. Ik was er HE LE MAAL klaar mee. Ik schroefde de motorkap van m’n auto, mikte ‘m met haar erop in de berm en ben plankgas naar huis gereden. KOM. OP. ZEG.

Eenmaal thuis dacht ik dat het toch zonde is dat ik geen vrouw heb aan wie ik had kunnen vertellen wat ik nu weer had beleefd.