Copyright

Gisteren reed ik, na weer een teleurstellende Rabo-finish, naar Linda en Maurice. M’n goeie vriend en zijn vrouw. De tijd was daar gekomen om voor eens en altijd duidelijk te maken wie van ons nou de ultieme muziekkenner is.
Met knikkende knieën zat ik 25 minuten in de auto. Met knikkende knieën inderdaad. Het is immers lastig rijden met gestrekte benen.
Maar ook omdat m’n zelfverzekerdheid, waar ik toch om bekend sta (sommigen noemen het arrogantie maar het is zelfverzekerdheid), wat minder zelfverzekerd was dan normaal. Op muziekgebied heb ik Linda erg hoog zitten, ze is niet voor niets de enige die mijn ass woept met Songpop, en omdat ze ook al liet doorschemeren dat Maurice absouut niet uitgevlakt mocht worden, was ik niet zeker van mijn zaak.
Om m’n nervositeit te verhullen draaide ik zoals altijd luid toeterend de parkeerplaats op.
Ze wonen prachtig aan een grasveldje, de kinderen waren er aan het spelen. Rennen, gillen, schreeuwen en nog meer rennen. M’n vaderhart smolt. Ik werd er week van.

Tot het moment ik voorbij een boom liep.
WTF hing daar nou aan die boom?

M’n zenuwachtige ik maakte plaats voor een verontwaardigde en vooral boze ik.
Dit was een produkt van Anus Inc. ©®, m’n boomende ontwerpbedrijf. En wel eentje uit 14 mei 2009.
Zover ik weet is nooit een eurocent betaald voor het gebruiken van deze plaat en heterdaadte ik dus een duidelijke vorm van copyrightschending. Ik besloot het zakelijk aan te pakken en zonder aarzelen de confrontatie aan te gaan.
“Eh……ehm……….uuuuuuh………dat heeft de buurman gedaan.”, stamelde Linda en ze keek Maurice schichtig aan.
“Heb ik niets mee te maken, ik houd jullie verantwoordelijk en eis per onmiddellijk het geld waar ik recht op heb.”, foeterde ik.
Ja, kom op zeg. Beetje mijn produkten voor gratis gebruiken in deze tijden van crisis.
Er hingen 2 van deze fantastisch ontworpen platen rond het grasveldje en dan praten we al gauw over een totaalbedrag van 11.84 euro hoor!
We handelden dit als volwassen zakenmensen af maar de toon was gezet.

Het Top 40-bordspel won ik met overmacht .
Het was eigenlijk genant hoe eenvoudig ik m’n tegenstrevers alle hoeken van de kamer liet zien met m’n ene na het andere goede antwoord en de controle over de dobbelsteen.
Ze besloten, niet we, ze besloten een ander spel te spelen. Een ander stel vraagkaarten en een andere dobbelsteen.
Na 2 rondjes met de dobbelsteen gegooid te hebben en een toen al een voor m’n tegenstanders onoverkomelijke achterstand, besloten ze, niet we, besloten ze dat dit een maar kutspel is. Ik vond het prima.
Het laatste spel dat we speelden is te vergelijken met Songpop. Intro’s raden uit verschillende categorieën. Ik zag bij Linda het een en ander strak gaan staan, ze zag kansen om me te verslaan. Ook Maurice verkneukelde zich met de categorie Licht Klassiek in het vooruitzicht.

Het zal voor jou niet als een verrassing komen dat ik ook dit spel, op eentje na (toen zat ik uit verveling op de foon te facebooken), wederom met 3 klassen verschil winnend heb afgesloten.

Het was een gezellige avond en het is nu eindelijk bij iedereen duidelijk:
IK BEN DE ULTIEME MUZIEKKENNER VAN HEEL MIJN VRIENDEN EN KENNISSENKRING.
(of zou er stiekem nog ergens ééntje zijn die aan mijn superioriteit twijfelt? Noem maar een dag, een tijd en wat we erbij drinken, I’ll be there)

(Trouwens, even tussen jou en mij, ik denk dat ze me hebben laten winnen uit schuldgevoel voor bovenstaande hoor.
Maar ssssssst, we doen net of ik dat niet door heb)