Jagger

Het was afgelopen zomer dat ik me weer eens het uitgaansleven in stortte.
Een niet nader te noemen hoofdstad in de provincie Groningen was het strijdtoneel en ik had mijn alltime drinkmat aan den zijde. Het was een zwoele zaterdagavond, ik had een prettig bruine ponem, m’n haar lag strak in de wetlook en ik zat uitstekend in m’n velletje. Maar ook in de kleren. Ik had mezelf getooid in een fluks roze/wit geblokt overhemd over mijn blote en gebruinde tors, daaronder een denim spijkerbroek over de strakgebipste kont en afgemaakt met een stel sjapschoenen. Ik vond mezelf een plaatje. Bij het in de spiegel kijken ontwaarde ik zelfs een licht stijfje in de thong. Maar dat vond ik eigenlijk best een beetje narcistisch.

We merkten al gauw dat het uitgaansleven niet meer het uitgaansleven van 15 jaar geleden is en dat de uitgaansmogelijkheden voor de 2 voormalige koningen van het uitgaansleven niet meer de uitgaansmogelijkheden van toen zijn. (sjees, dat was een moeilijke zin!). Dan was het weer te druk, dan weer geen ruk te doen. Dan weer veel te harde schijtmuziek, dan weer iets zachtere schijtmuziek. Wij togen dan ook van kroeg naar kroeg, van café naar café (wij zijn geen discotheekmannen). Nergens kregen we het gevoel van 15 jaar geleden.

We liepen een straat in waar we, volgens mij, nog nooit in onze rijke uitgaanshistorie een café hadden bezocht en warempel, daar was zowaar een tent waar het gezellig druk was en waar goeie muziek uit de speakers kwam. En dat ook nog op een sympathiek volumeniveau. We gingen naar binnen. Geen boos turende pubers, geen lallende pubers, geen tegen je aan botsende pubers (flinkerts noemen wij die). Nee, lachende en vrolijke uitgaansmensen. De meeste in onze leeftijdcategorie. Bij de ingang en bij de bar stonden vanzelfsprekend de meeste uitgaanders, wij zochten een plek waar we iets bewegingsruimte hadden. Bij de dansvloer. We werden met alle egards die richting uit geholpen, mensen deden gewoon even een stap achteruit of opzij. Waar zie je dat nog, vroeg ik me af.
Terwijl drinkmat bier ging halen bij de bar nestelde ik me in een comfortabele positie bij de dansvloer. Op dat moment startte de DJ Maroon 5 met ‘Moves like Jagger’ in. Ik kende het nummer niet. Maar ik vond het lekker klinken. En als ik iets lekker hoor klinken, reageert mijn lijf erop. Ik begon op de maat te bewegen. Ik begon me funky te bewegen. Ik knikte stoer met m’n hoofd, ik liet de tors van links naar rechts rollen, ik liet m’n onderstel strak op de maat vibreren. Ik movede like Jagger. En ondertussen keek ik argeloos de zaak rond. Glimlachende mensen, priemende ogen, smachtende blikken werden op mij afgevuurd.

Halverwege het nummer kwam drinkmat met 2 glazen bier aanlopen.
“Drink op!”, zei ik. Drinkmat snapte ‘m niet. “DRINK OP!”, snauwde ik hem toe. Hij keek me met een vragende blik aan. “We moeten hier weg”, zei ik en ik hikte mijn glas leeg.
Buiten vroeg hij wat er nou aan de hand was.

“Dit is een gay bar”, zei ik.

Tja, dat is niet echt ons kopje thee.

Maar het blijft een lekker nummer. Wat jij?