Vorige week was hier de weg afgesloten. Ik pissed want nu moest ik op de vroege ochtend een heel end omrijden. Eenmaal op het werk vernam ik dat een vrachtwagen van de weg was geraakt, de hulpdiensten waren bezig met bergingswerkzaamheden. Ik had begrip.
De chauffeur was in slaap gevallen en in de berm gedonderd en ook daar had ik begrip voor. Of begrip? Ik kon het me voorstellen. Nachtwerk wordt zwaar onderschat namelijk.
Ik had gisteravond een soortgelijke situatie op diezelfde weg. In mijn enthousiasme en mijn gevoel voor verantwoordelijkheid liet ik, na mijn noodgedwongen nachtdienst, de avonddienst erna staan. Even bikkelen zoals ik dat vroeger zo vaak deed.
Tegen 23’en reed ik naar huis en op de lange, donkere weg langs de hei voelde ik dat ik aan het vechten was tegen de slaap. Dank god voor die nieuwe geribbelde belijningen van tegenwoordig!
De verhouding arbeid-rust wordt in mijn branche nogal eens onderschat. Door planners (als de dienst maar dicht zit) maar ook zeker door de medewerkers zelf (dat doe ik wel even). En vooral nachtdiensten zijn gewoon een aanslag op je lichaam, zo simpel is het.
Ik vind het daarom belangrijk dat ik (maar ook collega’s) na een nachtdienst uitgerust in de auto naar huis stap. Helemaal nu het weer een stuk baggerder wordt en de ochtendspitsen drukker en drukker. Mijn werkgever zal het er niet mee eens zijn maar ja, er zijn wel meer zaken waarin wij van mening verschillen. Ik vind dat een powernapje tijdens een nachtdienst, mits mogelijk, moet kunnen. Even de ogen dicht, even opladen, ik vind dat heel normaal. Door allerlei omstandigheden kan het immers voorkomen dat je niet aan je rust bent gekomen voor een nachtdienst.
Niet dat je met je dekbed, je kussen, je pyjama en je slaapmuts op dienst moet verschijnen natuurlijk maar zodra je verneemt dat de ogen zwaar worden, dan moet je ze even kunnen sluiten. Zo denk ik erover.
Ik ben een grootheid in powernappen. Alhoewel ik dat wel heb moeten leren.
In het begin van mijn boomende carrière ging het wel eens mis. Ik werd eens wakker met m’n handen op m’n buik en met m’n vingers in elkaar gestrengeld. Pijnlijk! En ook viel ik eens in slaap met m’n hoofd achterover en m’n mond open. Kaak op slot. Pijnlijk!!
Maar de lolligste was toch wel die ene keer dat ik op de wc in slaap viel. Na een minuut of 20 schrok ik wakker, keek op m’n horloge en wilde opstaan. M’n benen waren compleet gevoelloos geworden door de rand van de pot, ik zakte door m’n hoeven, knalde met m’n gezicht tegen de wc-deur en lag daar een dikke minuut roerloos tussen wc-pot en deur tot er weer wat bloed door m’n beenaderen stroomde en ik op kon staan.
God, wat ben ik blij dat niemand dat weet zeg! Dat zou even een flinke deuk in mijn imago geven!
We uitrust’en!
Het vinden van een dinnetje blijft toch een dingetje dat ik maar niet voor elkaar krijg. Dat is toch lastiger dan ik dacht.
Ik was licht 
De prijs voor grootste flapdrol gaat, wat mij betreft, naar WimLex. Mensen, wat heeft die gast een plaat voor z’n harses. Zijn moeder deed niet eens moeite om te tonen dat ze schijt aan het volk had. Bij haar wisten we tenminste waar we aan toe waren. Maar die WimLex probeert met alle macht zo sympathiek over te komen terwijl hij ondertussen nog véél meer schijt aan ons, het volk, heeft.
Dick Teder 