Scheur

Ik vond het vorige week zondag een uitstekende lenterse winterdag om de voorbereiding op het grote, boze leven wat mijn jongens te wachten staat te hervatten. De winterstop zat er wat mij betreft op. Een winterstop waarin ik diverse vormen van training had bedacht voor de 3 -en 6 jarige. Want je moet er vroeg mee beginnen, hè mensen!

De hulptroep in de vorm van mijn vriendin mijn minnares mijn huishoudster mijn moeke bleef thuis, zij kreeg de verantwoordelijkheid over het reinigen van headquarters. Ik toog met zonen naar de plaatselijke woestijn-a-like in mijn metropolisch deurp. Onherbergzame dalen, onheldalzame bergen, een waterplas en ook nog boesjboesj, ideale plek voor een zondagmiddag black ops-training.

Ik ontvouwde mijn trainingsschema op het meegenomen powerpointpresentatiescherm (22376 punten bij Wordfeud!). De jongens bekeken aandachtig en bestudeerden adembenemend (maar het kan ook zijn dat ze adembenemend keken en aandachtig bestudeerden hoor, pin me daar niet op vast) de live feed met infrarood sensoren, drones en heat seaking missiles. Tot ik erachter kwam dat er helemaal geen stroomvoorziening in deze wanna be warzone aanwezig was. Hmm, ik zal het me dit dan vast verbeeld hebben………

Het eerste onderdeel, zware objecten in hoog tempo van A naar B verplaatsen, ging op indrukwekkende wijze. Ik kon merken dat de jongens tijdens de winterstop niet stil hadden gezeten, dat ze voor zichzelf getraind hadden. Het deed me goed. Dat ze zelf ook de ernst van dit soort voorbereidingen zien, is toch iets om als vader trots op te zijn. Ik kreeg een laf stijfje.

Operatie MarktTuin was het tweede onderdeel. Land veroveren aan de andere kant van de waterplas. De jongens besloten de plas te bestoken met bakstenen om op deze manier bruggewijs aan de overkant te komen. (ik zou gewoon die 5 meter als een dolle door het 3 cm diepe water naar de andere kant rennen maar ik ben dan ook een volleerd black opser natuurlijk). Ik liet de jongens hun gang gaan. Vanaf een onheldalzame berg wierpen ze steen na steen in de waterplas. En daar ging het mis. Oudste stapte in een moment van onoplettendheid uit zijn camouflage terwijl jongste net van hoger gelegen gebied een baksteen richting waterplas gooide. Een ongeluk zit in een klein hoekje en in dit geval in een hoekje van de baksteen. Deze raakte zoonlief bovenop het hoofd.

Ik sprintte vanuit het observatiepunt naar zoonlief. Hij lag bewusteloos en roerloos op de grond. Een grote scheur had zijn schedel in tweeën gedeeld. Het bloed gutste uit zijn bovenhoofd. Een vette stroom bloed dreef naar de waterplas. Onmiddellijk riep ik jongste bij me en sommeerde hem de telefoon welke achter op zijn rug gebonden zat (hij wilde graag de radioman zijn) aan mij te geven. “MEIDAG”, “MEIDAG”, communiceerde ik naar HQ. Er kwam geen reactie. Ik stond er alleen voor. Zoonlief kwam bij, met zijn ogen half open fluisterde hij “ik…….hou……van………je” en hij blies een laatste adem uit. Ik schoot vol, ik werd emotioneel. Ik drukte zoonlief tegen mijn borst en begon luid te huilen. Plotseling werd ik op mijn schouder getikt. “Stel je niet zo aan man”, zei jongste en hij gaf me een spuit morfine. Ik sloeg de spuit leeg in het bovenbeen van oudste en scheurde de mouwen van de jas van jongste af (ik vond het toch nog wel frisjes om zonder mouwen te moeten en ik heb eigenlijk best wel een mooie jas. Dus).
Ik verbond de wond zo goed en zo strak ik kon. Twee stevige takken gebruikte ik als spalk om beide hoofdhelften bij elkaar te houden. Zoonlief kwam weer bij. Ik nam hem op mijn schouder, de oefening was over, we gingen terug naar huis.

In het headquarters was moeke aan het stofzuigen, ik legde zoonlief op de bank. Ik keek mijn penthuis eens rond en stond op. Ik liep rond en zag dat moeke de wc, de douche, de keuken en de slaapkamers helemaal had schoongemaakt. Ik kreeg een laf stijfje complimenteerde haar en vroeg hoe ze dat toch in zo een korte tijd doet. Moeke begon enthousiast te vertellen. Ze liet me de kneepjes zien, ze deed de kneepjes voor. We lachten, we knuffelden, we maakten een dansje.
Maar ik had daar helemaal geen tijd voor, mijn zoon lag daar zwaargewond op de bank! We moesten dringen medische hulp hebben. We moesten zo snel mogelijk naar het hospitaal. Hè, dat ik dat vergeten was!
In het hospitaal is het hoofd van zoonlief middels 349 krammen aan elkaar gehecht. Hij is inmiddels volledig hersteld.