Paarden

Paarden zijn stom. Dat zeg ik!
Afgelopen dinsdag liep ik met zoonlief de 2e dag van de wandelmarathon van in totaal 4 x 3 kilometer. En daar kwam ik en kwamen wij in aanraking met een stom paard. Zal het hele waargebeurde verhaal hier opnoteren.
Het eerste, enige en tevens laatste rustpunt was op het grasveld aan de rand van ons pittoreske metropooldorp. De 5 à 600 kinderen kregen hier koek en sopie, de 4 à 50 begeleidingsmedewerkers werden getrakteerd op koffie en ik bestelde gewoon een meter bier. Dit serveerden ze niet, het is immers een kinderfestijn, zo’n wandel4daagse. Ik ging dan ook maar voor de koffie. En een sigaartje. Had er tenslotte al een kleine 1500 meter opzitten. En waar ik één brok rust uitstraalde, stond de begeleiding te popelen om weer verder te gaan. Zoonlief was even van z’n propos af maar ik stelde hem gerust en zei dat ik nog even m’n koffie op zou drinken en dat ik hem voor hij het wist weer ter hand zou nemen. Een kleine 5000 wandelaars liepen verder het achterpad op, ik bleef alleen achter. Genietend van de koffie, het sigaartje en toch ook wel het zonnetje.
Enkele minuten later stiefde ik stevig door, grote groepen passerend, op weg naar het handje van zoonlief. En toen gebeurde het.
In de wei links zag ik dat een paard redelijk opgewonden werd. En vòòr ik goed zicht op de doorgaans enorme geslachtspiemol had, sprong het beest als een dolle over en door het hek. Over een drooggevallen slootje, een stukje berm en zo het achterpad op. Juist bij de plek waar volgens mijn berekeningen mijn zoonlief met zijn groep moest lopen. En waar jij zojuist ‘over een drooggevallen slootje’ las, klonk een donkere stem door de lucht “LEESBRILMÈÈÈÈÈN”.
Ik beukte, gooide, smeet kinderen, begeleiders en ouders aan de kant en zette een volle sprint in. De grote groep wandelaars werd in 2 groepen gesplitst door de capriolen van het malle dier. Een voormij groep en een achtermij groep. Ik kwam oog in oog te staan met het paard toen ik naast hem stond. Ik gaf het monster een hoek. Het deed ‘m niks. Hij trok een lang gezicht naar me. Ik keek eens in z’n bek. Ja hoor, daar stonden zijn gegevens. Ik trapte tegen z’n zere been. Hij raakte gepikeerd. Ik gaf een ruk aan de paardenstaart maar daar zat een meisje aan vast. Hè, klut! Heb ik weer. Het dier werd wilder en wilder en begon om zich heen te steigeren. Ik deed de kraanvogel en bewoog m’n lippen nasynchronisch. Op de achtergrond was ‘You wanna fight?’ hoorbaar.
Plots besefte ik me dat ik zoonlief uit het oog was verloren. Zat hij in de voormij groep of zat hij in de achtermij groep? Ik raakte in paniek. Oh wacht, ik verlegde m’n aandacht. Ik scande de voormij groep, ik zag zoonlief niet. Vlug draaide ik me om en liep richting de achtermij groep. Ook hier zag ik hem niet. Het zweet brak me uit. Oh wacht, ik dacht logisch na. Als hij een achterwaartse trap van paardmans had gehad moest hij ergens in het weiland aan de overzijde liggen. Ik maakte vliegensvlug een natuurkundige berekening; gewicht zoonlief x paardentrapkracht x windsnelheid / de wet van Newton + actieradius.
Ook op die plek van impact was geen spoor van m’n kanjer. WHAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!! “WAAR ISSIE?, blèrde ik.
Een vriendelijk lachende oma had mijn spruit stevig vast. Ik duwde m’n hart terug uit m’n keel. Gelukkig!
Het paard was nog steeds in uiterst opgewonden staat. Ik zei nog; ‘ik vind dattie er nog uiterst opgewonden staat’ en ik was voornemens om hem de definitieve nekslag toe te dienen. Was er zat van. We hadden wel meer te doen, we moesten verder, kilometers maken. Tot mijn grote verbazing zag ik meerdere ouders het paard kalmeren en uiteindelijk naar het weiland begeleiden. Nou weet je, dan niet, dacht ik. Tsssss.
Ik pakte zoonlief bij de hand en samen liepen we de finish tegemoet.
Hij had niets van mijn heldhaftige optreden meegekregen. En dat is misschien maar beter ook.
Sommige van mijn schimmige zaken als Leesbrilman zijn immers niet voor kinderogen bedoeld.