Ik zit in een aflevering van House

Ken je House nog? Briljante ziekenhuisserie met een nog briljantere Hugh Laurie als Dr. House. De botste lul die je ooit hebt gezien maar de beste dokter op dees kloot omdat hij het uiteindelijk altijd bij het rechte eind had. Een hele aflevering geen idee wat de patiënt mankeert, alles testen, alles uitsluiten en dan op het laatste moment kwam hij met dè oplossing. Prachtserie.

Ik heb het gevoel alsof ik één van die afleveringen zit.
Kleine recap:
Vorig jaar mei ontdekte ik dat mijn linkertiet ineens dikker was dan mijn rechter. Ook stond de tepel in constante staat van opperste genot. De huisarts vertrouwde het evenmin en stuurde me door naar het ziekenhuis. Hier ging ik vrij vlot door de oncologische molen en gelukkig werd een kwaadaardigheid op het zelfde tempo uitgesloten.

Wat het wel was, was onduidelijk maar de chirurg wilde dat wel erg graag onderzoeken. Na het bloedprikken stuurde ze me naar de afdeling Endicronologie want het zou weleens iets hormonaals kunnen zijn. Mannen van mijn leeftijd produceren te weinig testosteron en teveel oestrogeen. Dit kan een oorzaak zijn van dikkere borsten, redeneerde zij.
Het eerste deel van ons gesprek;
Zij: Goedemorgen, gaat u zitten.
Ik: Dank u.
Zij: Ik begin met een aantal vragen om een beeld te krijgen.
Ik: Prima, dan geef ik wel antwoord.
Zij: Krijgt u ‘m nog omhoog?
Ik: (fronzende wenkbrauwen) Ehm…………. Jawel hoor?
Zij: Prima. Maar blijft ie ook staan?
Ik: (ongemakkelijk lachje) Eeeeh, ja. Wel een tijdje…..
Meestal ben ik degene met de gevatte openingszinnen maar deze juffrouw kon er ook wat van!
Ik kreeg een onderzoek aan zakmans en tubes testosteronzalf mee. Kort samengevat, dat hielp geen ruk.
In de tussentijd kastje —–> muur, je kent het wel.
In oktober vorig jaar voelde ik dat het ‘iets’ in mijn lijf gegroeid was tot onder mijn oksel en dat geeft steken.
In de tussentijd kastje —–> muur, je kent het wel.
Het is ondertussen maart van dit jaar. De chirurg staat voor een raadsel ‘want er is niets bijzonders te zien op de echo’.
We gaan het een half jaar aanzien.


Vorige week belde de chirurg me op. Of het inmiddels goed ging en of het ‘iets’ was weggetrokken. Ik antwoordde dat dit niet zo was. Sterker nog, ik voelde nu ook druk op longhoogte achterop m’n rug. Dat had ze niet verwacht.
Gisteren weer een echo gehad en vandaag een gesprek. Weer is er niets bijzonders te zien maar ze begrijpt dat ik wil dat het ‘iets’ uit mijn lijf tieft. Opereren zal geen zin hebben want dan blijft er littekenweefsel achter blablabla, zei ze. Ze ziet wel duidelijk a-symmetrie aan mijn lichaam maar de lichaamsfuncties werken prima. ‘Ook uw gezicht staat niet scheef’. En dat was een zinnetje die mij even op m’n voorste poten deed steigeren gezien de dood van mijn pa, vertelde ik.
Wéér moest ik bloedprikken (heb bijna geen bloed meer over!) en nu sta ik voor volgende week op de lijst voor een CT-scan om de hele boventors ’s even goed door te nemen.

Dus beste lezer, nog steeds geen duidelijkheid over wat er in mijn lijf groeit.
Zucht.
Kwam Dr. House nu maar even binnen. Die had het in 50 minuten opgelost.

UPDATE: Na uitgebreid onderzoek blijkt het niets ernstigs te zijn. Het is extra weefsel. Het komt vaak bij mannen voor. Waarom het bij mij alleen aan de linkerkant zit, is niet duidelijk. Ik hou het er maar op dat dat mijn goeie kant is. Want m’n haar zit links ook altijd beter dan rechts.