Iedereen heeft wel een lied, een plaat of een nummer die/dat een uitroepteken in zijn/haar leven veroorzaakt heeft. En nu richt ik mij even tot luitjes geboren vóór 1986 hoor want mensen na dit jaar zijn op muziekgebied nou niet echt in de honingpot gevallen. Dan ga ik er even vanuit dat je pas vanaf je 10e jaar een beetje besef krijgt van muziek. En ja, in 1996 stierf de echte muziek dus 1 en 1 is 2. Punt.
Mijn uitroepteken kwam in de zomer van 1988.
Ik groeide op met Creedence Clearwater Revival, Elvis en Meatloaf (thuis), De top 1000 Aller tijden (radio) en 70’s disco (kroeg) en persoonlijk vind ik dat een prima basis. Muziek ging een aardig deel van mijn leven uitmaken en regelmatig was ik in de bibliotheek te vinden om te lezen over dit fenomeen. Of ik hing uren rond in ’Het Carillon, dè platenzaak in de stad. Muziek luisteren.
Het stappen kreeg voor mij een nieuwe dimensie toen discotheek ‘Fame’ in Beem (Bedum) ineens tha bomb bleek te zijn. Zaterdagmiddag met z’n allen met de bus naar Bedum en daar feesten, zuipen, vrijen en jawel, ook af en toe vechten (bedenk ineens dat we ook regelmatig op zondagmiddag met de bus naar ‘Skopje’ in Harkstede gingen. Beide discotheken een aardig eindje buiten de stad. Grappig).
In Fame werd ineens ‘Push it’ van Salt ’n Pepa gedraaid. Ik sloeg figuurlijk letterlijk achterover. WAT. IS. DIT?????
Wat een geweldig en apart nummer! Ik had nog nooit zoiets gehoord.
Ik begreep in één klap hoe mensen zich moeten hebben gevoeld toen ze voor het eerst Elvis hoorden. Of The Beatles. Of de elektrische gitaar.
Extatisch.
Ik durf zelfs te stellen dat dit lied de muziek veranderd heeft. Maar of dat nou een pluspunt is……
In elk geval, deze plaat heeft me nadien heel wat stapgenot bezorgd 😉.
Nou, als dat geen uitroepteken in mijn leven is!
Dick Teder 