Ja, je leest het goed. Ik ben overstag. Ik zei altijd dat ik geen vriendin om me heen moet hebben als ik m’n jongens heb. Tenminste, voorlopig nog niet. Zijn ze nog iets te jong voor. Ik vind het nog niet kunnen naar hun mama toe. En ik ben het levende bewijs dat niet alle (gescheiden) mannen hetzelfde zijn. Ja heus dames, niet alle mannen denken met hun geslachtspenis hoor!
Maar ik ben eruit. Het heeft lang genoeg geduurd.
Kijk, een zaterdagnacht met me doorbrengen als de jongens hier zijn, zit er (nog) niet in. Als we spreken zijn er volop plannen voor weer een interne verbouwing. Het enorme stapelbed van de jongens gaat naar de huidige kledingkamer en ik ga mijn giga liefdesnestje weer in mekaar timmeren om deze in de grote liefdesgrot te plaatsen. Zodra dit gerealiseerd is, kunnen we verder praten.
Maar wat lijkt het me fijn als een vriendin zaterdags of zondags bij m’n penthuis komt en we er met ons vieren een leuke dag van maken.
Wat lijkt het me fijn als we in het bos zijn om zum bleistift fikkie te stoken dat mijn vriendin dan vast thuis de lunch klaarzet.
En wat lijkt het me fijn als ik even op de bank wil liggen omdat ik om kwart over 4 al klaarwakker was, dat mijn vriendin even anderhalf uur met de jongens gaat spelen.
En wat zou ik het superfijn vinden als ik de jongens naar hun mama breng dat mijn vriendin bij mijn terugkomst alle zooi opgeruimd, afgewassen en schoongemaakt heeft.
Om er dan nog een heule romantische zondagavond van te maken.
Maar niet te lang want om half 5 gaat de wekker weer.
Sjonge, wat zou ik het fijn vinden een vriendin te hebben.