Uitslag

Rond half acht kwam ik thuis vanuit de nachtdienst en ik ging even boodschappen doen om de tijd te doden. Het was het bejaardenuurtje en ik vroeg me af waarom ik zo door kon lopen. ‘Blijkbaar maakt een nachtdienst mij 20 jaar ouder.’, redeneerde ik. Hmm, aandachtspuntje.
Tien voor half 10 zou ik gebeld worden, ik had dus nog een uurtje en een half. Ik besloot een rondje te gaan joggen. Hahahaha, nee natuurlijk niet! Ik heb een auto en desnoods een fiets, dan ga ik toch niet rennen?! Duh.
Nee, ik deed de muziek aan en ging op de bank liggen. Beetje voor me uit staren, daar ben ik immers een ster in.

Kwart voor tien, nog geen telefoon. En omdat ik nu toch wel wat lichtjes in m’n hoofd werd belde ik het ziekenhuis. “Oh, die tijd is een indicatie, ze gaan het lijstje af.”, meldde de vriendelijke telefoniste. Er zat niets anders op dan te wachten.
Half 11, ik schrok wakker van een geluid. Het was de wekker van m’n telefoon die op de tafel naast me lag. Ik drukte op het ding en ging rechtop zitten. “Hallo! Hallo, hoort u mij?”, hoorde ik vanaf de tafel. Ik snapte uit m’n slaapdronkenheid en pakte de telefoon op. Mevrouw de chirurg aan de lijn. “Goedemorgen.”, stamelde ik en bedacht tegelijkertijd dat ik gelukkig geen rare geluiden (een scheet zum bleistift) had gemaakt in die paar seconden dat de foon op tafel met de lijn open lag.

Nou ja, lang verhaal kort: HET IS NIET ERNSTIG, MENSEN! En zeker geen kanker! Ze vertelde nog van de bloedwaarden en hoe nu verder maar dat heb ik niet meegekregen, ik was te druk met een vreugdedansje doen.
Nee hoor, dat is gewoon voor dit verhaal niet zo belangrijk. En trouwens, het is medisch geheim. Dus lekker puh!

Belangrijkste is dat er een lastje van m’n schouders is gevallen en dat ik me geen zorgen meer hoef te maken.

Ik wil iedereen danken voor de meelevende woorden, gedachten en wat niet al, dat waardeer ik echt! Jullie komen allemaal in m’n testament.
Dat beloof ik.