Tag: doorgaan

6 jaar geleden alweer dat hij overleed.  Mijn vader.
En vanzelfsprekend sta ik vandaag stil bij de triestigste dag uit m’n leven.

Ik ben een vrij emotioneel zakelijke jongen en ga met overlijdens best wel robotterig om. Een moment van schrik. Een moment van woede. Een moment van gelatenheid. En een moment van rouw.
Klaar. Over en uit. Doorgaan.
Zo ging het bij mij bij het overlijden van m’n vader. Vijf jaar heb ik ook zo geleefd. Doorgaan. Het is niet anders, ik kan het niet terugdraaien. Klaar. Over en uit.

Ik heb 5 jaar lang geen behoefte gehad om zijn rustplaats te bezoeken. Ik zag er het nut niet van in. Hij is gecremeerd dus wat zou er te zien zijn? Wat zou ik er moeten doen? Wat zou ik er wijzer van worden? En vooral, wat zou het mèt me doen?
Niks. Daar was ik, als nuchter man, wel van overtuigd.

Pasgeleden besloot ik toch naar zijn ‘graf’ te gaan.  Ik logeerde bij moeke, had wat tijd over en wilde er even uit. Het was een zondagmiddag met een waterig zonnetje. Moeke had uitgelegd waar hij lag.
Ik heb 10 minuten bij zijn steen gestaan. Rookte een sigaartje en ben weer in m’n auto gestapt.
Het deed me inderdaad niets.
Een dikke 2 uur later kwam ik weer bij moeke thuis. Onbewust en zonder het te beseffen heb ik 2 uur in gedachten doelloos rondgereden. Langs de plekken uit m’n jeugd, de plekken waar ik herinneringen aan m’n vader heb. Daar ben ik langsgereden.
In stilte. Zelfs de muziek had ik uitgezet.
Man, wat had het me aangegrepen!

Ben ik toch minder emotioneel zakelijk als ik dacht.

Rust zacht door, HELD!