Sie ei eetje

 Ken je de story van Jimmy Hoffa? Niet? Wiki het maar ff dan. Ga het niet uitleggen hoor. Als jij totaal geen interesse toont in de boeiende geschiedenis, ga ik geen moeite doen het je uit te leggen. Kom op zeg.

De beste man verdween op 30 juli 1975 spoorloos en is dat vandaag de dag nog immer.
Hieronder het laatste fragment van de film (met een briljante Nicholson!)

Die CIA, jonguh! Hilarische lui. Mijn soort van mensen! Ben je lastig, word je gewoon opgeruimd. Ben je irritant, word je gewoon aangepakt. Heb je een grote muil, word je gewoon de mond gesnoerd.

Huh? Lastig? Irritant? Grote muil? Dat brengt me op een idee.
Kunnen we niet vanaf nu SIE EI EETJE spelen met al die lastige, irritante, grote muil hebbende kloodtzakjes? Je weet wel. Die flinkerts die grensrechters doodschoppen. Die bejaarden het ziekenhuis in beuken. Die tienermeisjes gebroken benen trappen. Die juweliers een dwarslaesie bezorgen. Die voetgangers op het zebrapad doodrijden.

Nou hoeven ze voor mij niet direct omgelegd te worden hoor. Dat is zelfs mij een beetje gortig. Nee, we beginnen met waarschuwen.

Ik heb het ongeveer zo in m’n hoofd:
We monitoren en observeren de lastgevende groepen. In de briefing pikken we eentje uit een lastgevende groep. In principe zal dit de aanvoeder van de lastgevende groep zijn, die ene met de grootste bek. In een geblindeerde wagen pikken we ’s avonds deze geluksvogel van de straat.
Met een doek over z’n hoofd zetten we hem op de achterbank. We rijden zeker een uur van de oppikplaats. De gehele rit Volendamse muziek op standje 10 (oef, da’s al een straf!). In een niet nader te noemen bos stappen we uit. We lopen gezamelijk een dikke kilometer het bos in. Bij een willekeurige boom laten we de lefgozer knielen en met zijn handen achter zijn rug binden we hem vast met een tiewrap om de boom (niet te strak, hij moet wel los kunnen komen!!).
We stoken een kampvuurtje, nemen de ukelele ter hand en gaan rituele kampvuurliederen zingen. Hierna verdwijnen we en laten we grootmuil alleen, geblinddoekt en lafjes vastgebonden achter. Hij mag proberen zelf weer thuis te komen.

Een nachtje in het grote, donkere, boze bos zal hem leren.
Vanwege de winterse temperaturen mag hij z’n bontkraagjas aanhouden.
Zo menselijk zijn we dan ook weer.