Een dinnetje vinden

Het vinden van een dinnetje blijft toch een dingetje dat ik maar niet voor elkaar krijg. Dat is toch lastiger dan ik dacht.
Een dinnetje is een vrouwpersoon waarmee ik een heule close vriendschappelijke band heb. Iemand die me aardig (persoonlijk!) kent en waar ik vrijwel dagelijks contact mee heb. Ik noem haar ook wel eens mijn ei-kwijtkunnertje. Want geloof het of niet, zelfs ik wil wel eens m’n verhaal aan iemand kwijt. Want geloof het of niet, zelfs ik heb wel eens stress of zorgen of iets leuks meegemaakt en als ik dan thuis kom is er niemand waarmee ik dat kan delen. En geloof het of niet, een ‘goedemorgen’, een ‘trusten’ of een ‘werkze’ vind ik al prettig. Eigenlijk is een dinnetje voor mij iemand die er als eerste achter komt dat ik hier misschien dood in huis lig (want dat mag ik op mijn leeftijd en met mijn levensstijl ook niet uitvlakken!) mijn soort van back up is.

In de 6 jaar dat ik nu alleen ben heb ik 3 dinnetjes gehad. Dinnetje 1 (dossier bekend bij de redactie) vond mij uiteindelijk toch minder gefortuneerd dan ze gedacht had en liet het contact verwateren. Dinnetje 2 (dossier bekend bij de redactie) bleek nogal paranoia en self-observed te zijn en kapte het contact van de ene op de andere dag af. En dinnetje 3 (dossier bekend bij de redactie) had het ene lijk nog niet opgeruimd of er viel weer een ander uit de kast.
Alle drie hielden het ongeveer 2 maanden vol om mijn dinnetje te zijn (je zou bijna denken dat het aan mij ligt, hahahahahaha). En al die 2 maanden vond ik het leuk, vond ik het fijn en vond ik het prettig om een dinnetje te hebben.

En ach, zij kunnen ooit tegen hun kleinkinderen zeggen dat ze mij hebben gekend, zo moet je het ook zien.

Zo! Dan ga ik nu weer even eenzaam en alleen in een hoekje zitten janken.

We dinnetje’en!