Kinds – Pagina 40 – Dick Teder

Autotest

Zo heel af en toe maak ik met m’n bolide een testritje en gisteren was weer zo’n heel af en toe. Het weer was bagger met een hoofdletter b, een B dus wat dan weer Bagger geeft, en de jongens hadden na 5 uur alle beschikbare speelgoed wel in de handen gehad en ergens door het penthuis op de grond gemikt. Hoogste tijd om de jassen aan te doen, riep ik. Sam begreep de opdracht en pakte zijn jas van de kapstok, op Teun had het geen effect. Ik besefte me dat hij nog niet in die fase zit dat hij orders van mij klakkeloos uitvoert. Ik deed hem de jas aan.

Het bospad dat ik voor ogen had zag er uit als het bospad dat ik voor ogen had. Hobbels, kuilen, diepe bandensporen en plassen, veel plassen. Ideaal om de auto even tot de limiet te testen. Het was wel een verboden-voor-voertuigenbospad maar swa, knappe vent die mij en m’n jongens van een pleziertje afhoudt, dacht ik. En ruiters moesten maar ff opzouten, ze zien me aankomen en hebben dan een kleine 4 seconden om aan de kant te gaan. Tijd zat, me dunkt.
Ik stripte de jongens vast, Sam voorin en Teun op de achterbank. Plankgas knalde ik het bospad op. Spetters metershoog langs de auto, nu en dan kwamen we zelfs los van de grond. Lachen, gieren en tevens brullen, wij Slinkmannen in onze hum.
Na een rondje of 4 zag ik ineens zwaailichten in de binnenspiegel. Veel zwaailichten. Ik begreep dat het niet toegestaan is met een auto op een ruiterpad te crossen maar om daar nou 4 politiewagens, 2 ambulances en zelfs een brandweerwagen op af te sturen, vond zelfs ik te ver gaan. De jongens vonden het geweldig, zwaailichtfetisj als ze zijn. Ik sloeg linksaf, een pad langs het spoor. De zwaailichten volgden me. Sensatie, dacht ik!!! Ik wilde me best laten pakken maar dan wel spectaculair. Voor de zekerheid pakte ik m’n beveiligingspas uit de binnenzak. Kon ik in elk geval aangeven dat ik op missie was.
Bij een T-splitsing zag ik rechts een trein stilstaan. Een stilstaande trein, zwaailichten, het had mijn onmiddellijke aandacht. Ik trok de handrem omhoog en zwiepte het stuur om. Dat is het dus, een treinkaping, dacht ik. Ik zei tegen de jongens dat papa even aan het werk moest en dat ze in de auto moesten blijven zitten. “Is goed papa, werk ze!”, zei Sam.
De zwaailichten sloegen rechtsaf op de T-splitsing. Ik liep in de richting van de trein. Al gauw zag ik dat het geen kaping betrof.
Ik keerde terug naar de auto, hier had ik geen zin in.
Sam vroeg wat er gebeurt was. Snel bedacht ik een verklaring om de jonge kinderzieltjes niet al te veel schrik op het lijf te jagen.
“Een lutser die niet met z’n problemen om kan gaan heeft zich weer eens voor de trein gegooid”, zei ik. De jongens keken verschrikt.
Ik startte de auto en scheurde weg, de laatste keer over het bospad.

“Lutsers zijn stom hè papa?, vroeg Sam na een tijdje.
“Ja jongen, lutsers zijn stom”.

2011

Dit jaar zal de geschiedenisboeken in gaan als niet mijn allerbeste jaar ooit. Sterker nog, ik kan me geen beroerder jaar herinneren dan 2011. Ja, 2007 misschien.
Nee, da’s een goeie tweede. Dit jaar, 2011, is het meest klutste jaar uit m’n bestaan.
Heb ik even wat voor de kiezen gehad zeg! Een normaal mens zou er van in een depressie raken.

Het begon allemaal met hosanna en jolijt toen m’n interactieve kwis ‘Wiesdanou‘ het levenslicht zag. Een heule simpele kwis maar ozo lollig. Op een gegeven moment deden er 22 deelnemers mee, geloof ik. Leuk vond ik dat.
Kleine tegenvaller begin dit jaar was de besnijdenis van jongste zoonlief. Daar zat ik wel een beetje mee, vond het zo zielig voor het kleine hoopje mens. Het is trouwens met een sisser afgelopen. Z’n nageltje heeft zichzelf hersteld.
In februari werd ik 40. De leeftijd waar ik m’n hele jeugd naar uit had gekeken. Het is de leeftijd waarvan ik altijd al had besloten om volwassen te worden. Maar ik heb nu niet het idee dat het allemaal zo geweldig is als dat iedereen zegt. Je bent toch in veel gevallen (te) oud. Ik kan de jeugd zo heel af en toe niet meer bijbenen.
Ook dit jaar werd ik getroffen door de meest pijnlijke ongemakken die een mens kan verdragen. Een killerkeelontsteking en een allesvernietigende Hermania vielen mijn prachtlijf op onverwachte momenten aan. Mèn, wat heb ik een fysieke pijn geleden dit jaar! Een normaal mens zou bij 10% van die pijn spontaan kapot zijn gevallen.
In september moest ik noodgedwongen afscheid nemen van m’n werkplek om de hoek.
M’n afscheidsfeest was een fiasco. Alleen een paar hele lieve meiden en een drietal (ex)collega’s namen de moeite om op m’n emotionele uitnodiging te reageren.
Beetje jammer dat al die andere uitgenodigden niets van zich hebben laten horen. Sneu, dat vind ik ze.
Maar ach, ze kunnen in elk geval teggen hun kleinkinderen zeggen dat ze ooit nog met mij hebben gewerkt.

En dan was er nog iets waardoor dit jaar zo klut was…………………………….Ben het ff vergeten.

Nee, als ik overmorgen die 30 miljoen pak, dan nog blijft het een klutjaar.
Maar gauw vergeten.

Fijne jaarwisseling.

Proefdraaien

Ik heb dit weekend even kunnen proefdraaien. Voormaligje ging met de jongens logeren bij zwagert (ik blijf ‘m gewoon zo noemen) en cleansis (en haar ook). Vrijdagmiddag flashbackte ik terug naar tussen de 15 en 20 jaar terug, toen ik ook een vrije jongen was.
En ik kan melden, het is me prima bevallen. Goed, het is natuurlijk wel vreemd dat je in een leeg en vooral ontzettend rustig huis thuiskomt maar over het algemeen beviel het me prima. Ik kan uitstekend alleen zijn heb ik gemerkt. Ik wist dat natuurlijk al langer maar voor dees anekdoot klinkt het beter. Moeten we vaker doen (ha!).

Krijg net een sms dat ze er rond 1 uur weer zijn.
Zal ’s even als een gek alle bierflessen, patatbakken, shoarmazakken, pizzadozen, volle asbakken, Playboys, rondslingerende strings en overige kledingstukken opruimen. En laat ik vooral ook een sopje over de berg op het aanrecht halen zeg!

Te kwaad

Vanavond was het dan zover. Vanavond werd het me even te kwaad. Eindelijk, zouden sommige mensen zeggen.
Ik ging nog even m’n dagelijkse lees, klets -en weltrustenroutine met Sam doen en toen ging het mis. Of goed, het ligt er natuurlijk aan hoe je het bekijkt.
We (de mannen) hadden weer eens een vruchtbare en gezellige dag gehad. Vanochtend nam ik ze mee naar het Militair Luchtvaart Museum te Soesterberg (Oooooooooh, da’s een dikke straaljager!) en vanmiddag zijn we een heul stuk wezen fietsen (met de gebruikelijke ijsco natuurlijk).
Sam was voorbeeldig. Teun ook maar dat is ie altijd. En dit verhaal gaat trouwens ook niet over hem.
Maar tegen de avond werd Sam wat irritanter en moest Teun het weer eens ontgelden.
Ik had er genoeg van. Het gezellige kletsen op bed werd een preek. Hij moet stoppen met Teun mishandelen en pesten, hij moet stoppen met “Weg Teun” zeggen en hij moet stoppen met woordjes als ‘Kut’ en ‘Stom’.
Hij wist zich niet echt een houding te geven en lachte wat. Maar met mijn serieuze porem en dito stem kreeg hij uiteindelijk wel de boodschap door. Tenminste, daar ga ik van uit.
Na de preek gingen we over tot mijn ouderwetse poep en pieshumor en lachten we wat af.
“Nou, geef papa een kus en een knuffel en dan ga je lekker slapen”, zei ik even later. Hij gaf me een dikke kus en hij sloeg z’n armpjes om m’n nek. Zoals altijd.
Even knuffelen en ik liet weer los. Maar Sam hield me stevig vast. “Je bent lief, papa”, zei hij.
En dat was het moment. Een brok nam plaats in m’n keel, m’n ogen werden vochtig.
Toen drong het tot me door dat hij binnenkort voor het ingrijpendste moment in zijn nog jonge leven staat. En misschien dat hij het onbewust ook voelt?
Ik hield me groot toen ik hem instopte. Buiten, met m’n sigaartje, rolde een traan over m’n wang. Mijn ondoordringbare emotieschild was gebroken.
Eindelijk, zouden sommige mensen zeggen.

(Nou, als dit gevoelige verhaal geen goed uitziende, ongehuwde, vermogende chicks trekt, dan weet ik het ook niet meer.)

Verschil

Het zijn de allebei produkten van mijn zaad maar goeiemorrege zeg, wat een verschil zit er tussen die 2!

Teun haalde bijvoorbeeld vanmorgen met speels gemak de dubbele hielingsteekknoop uit zijn schoenen. Ik kan me niet heugen dat Sam dit ooit heeft gedaan.
En vanmiddag dacht ie dat zo’n windscherm voor op de fiets de wind in z’n dooie haardos tegenhield. Hij pakte het ding met 2 handen beet, trok het ding opzij en parkeerde z’n hoofd er gewoon omheen. Ik kan me niet heugen dat Sam dit ooit heeft gedaan.
En toen we weer thuis waren demonteerde (dus niet slopen, demonteren!) hij, zonder dat ik het in de gaten had (dus muisstil), de tochtstrip onder aan de deur. Ik weet wel zeker dat Sam dit nooit heeft gedaan.

En Sam? Sam kwam net thuis met een lading poep tussen z’n tenen omdat hij met blote voeten in de stront was gestapt.

Zucht.

Het klopt dus wat ze zeggen. Het 2e zaad is inderdaad sterker.
Het is dat m’n zaad op slot zit want je wil toch niet weten hoe briljant m’n 3e zoon zou zijn.