Broertjes zijn lollig. Tenminste, als je het onderling vechten, schelden en overige competitieve zaken even achterwege laat.
Ik kreeg vanochtend een paar gesproken whapps van m’n jongens. De laatste klonk als volgt; “Teuheun, waarom praat je me steeds na?” ……..…….(stilte)….………. ”Sahaaam, wlom plaat je stees manana.”
Ik vind dat lollig. Die komen er wel, die twee.
Ik ben ook een broertje. Ik ben de oudste. En net, vlak voor één van m’n spaarzame dutjes, moest ik aan een lollig voorgeval van vroegere tijden denken. Ik slappelachte weer eens zoals ik vaker doe in m’n eentje. Man man man, lollig met een grote L.
Het was net na een interne verhuizing. Ik kreeg een kamer op zolder, broertje bleef alleen achter op ‘onze’ slaapkamer. We kregen beiden nieuwe bedden en nieuwe kasten. Verder mochten wij onze kamers zelf inrichten. Het apart zijn ging een tijdje goed maar een kleine 10 jaar gestapelbedden veeg je niet zomaar uit. We trokken zo nu en dan naar elkaar toe.
Zo ook deze keer. Op zijn kamer gingen we een kussengevecht doen. Ik nam mijn kussen van boven mee. Vanzelfsprekend was ik sterker, we schelen immers 4 jaar, dus we moesten iets verzinnen zodat het gevecht eerlijker zou zijn. We spraken af dat we om de beurt een mep mochten geven en dat de ander niet mocht bukken of afweren. Prima.
Broertje nam een aanloop en mepte me vol tegen de rechterkant van m’n hoofd.
Lachen!!!!
Nu was het mijn beurt. Wat hij niet wist is dat ik zo’n lomp, zwaar kussen had. Ik nam niet eens de moeite voor een aanloop. Ik beukte hem zo hard dat hij door de kamer vloog, tegen de kastdeur aan, door de kastdeur heen en de hele kast in elkaar donderde met alle kleren boven op hem.
LACHEN!!!!!!!!!
We gierden het uit. Schaterlachen. Bulderlachen. Tranen met tuiten.
Tot pa boven kwam…………………………………………… Het laat zich raden wat pa hiervan vond.
Zaterdagavond komen mijn jongens weer thuis van vakantie.
Mogen ze bij mij weer op 1 kamer in een stapelbed slapen.