Dick Teder

Het gevaar van tegenwoordig

Dees anekdoot bevat een waarschuwing voor u allen!

Als je een eindje van de bewoonde wereld resideert en je dus een kilometer of 17 door gebieden moet tuffen waar de elektriciteit zijn intrede nog niet heeft gedaan, is het prettig als je eindelijk de route kent en je dus zonder routekaart de weg naar de snelweg weet (sjonge, wat een lange zin).
Wat dan ruk is, is dat boven ons gestelden besluiten om één van die wegen, de belangrijkste weg zelfs, 3 weken compleet dicht te gooien voor werkzaamheden. Ik geloof een nieuw postkoets pad ofzo. Of een trekker inhaalzone. Wie zal het zeggen? En tja, dan kan ik weer opnieuw beginnen. Zo wordt autorijden wel een intensieve bezigheid zeg! Zucht.

Maar goed, ik heb tegenwoordig een mobiele telefoon mét navigatie erop dus m’n wegenkaartboek heb ik in principe niet meer nodig. Ding is ook uit 1987 trouwens. Weg ermee!
Via flauwe bochten, scherpe bochten, Tarzan bochten, 14 verkeerslichten, 87 rotondes en ontelbare drempels leidde de app mij naar de snelweg. En dat alles in het pikkedonker van de vroege ochtend. Eenmaal op de snelweg kom ik al gauw in de Max-modus en gaat het gaspedaal in. Wat nou 100?

Gisteren viel me ineens iets op. Auto’s die ik die ochtend eerder had gezien in het pikkedonker scheurde ik nu voorbij. En dat zette me vanzelfsprekend aan het denken. Hoe kunnen zij eerder op de snelweg zijn dan ik, terwijl de app op mijn telefoon de route toonde? Ik concludeerde dat maar eén punt de dader kon zijn, het verkeerslicht waar ik linksaf gestuurd word waar rechtsaf mij veel logischer lijkt. Ik moest op onderzoek uit.

Op het werk haalde ik Maps van de omgeving tevoorschijn en warempel, mijn navigatieskills, onderbuikgevoelens en logisch denken lieten me ook deze keer niet in de steek. Rechtsaf bij dat verkeerslicht is veul sneller. Niet korter, wel sneller. Tsss, met je technologie.

Maar waar blijft de waarschuwing nou, Manus? Nou, lees verder dan, bovenstaande was nog maar de intro.
Ik lag gisteravond in amoureuze houding en dito kledij met vrouwlief op het berenvel voor de open haard toen ik haar bovenstaande vertelde. Wij vertellen elkaar namelijk alles en ook op de vreemdste momenten. En wat dacht je? Vanochtend stuurde de navigatie-app mij uit zichzelf naar rechts bij het desbetreffende verkeerslicht!!!!!! Da’s toch apart op z’n minst? Ik ben er nog steeds beduusd van.

De waarschuwing van dit verhaal is; Leg je telefoon ver weg als je amoureuze handelingen gaat uitvoeren. Ze pikken namelijk alles op. Meer dan je wellicht zou willen.

Met je technologie.

Totale lul-lijst

Ja hoor, ik kan weer eens 3 nieuwe iemanden op mijn totale lul-lijst invullen. Want ik heb weer wat meegemaakt hoor. Ik zal het uitleggen.

Ik ben de laatste tijd weer veel en vroeg onderweg en laat ik voorop stellen dat ik blij ben dat ik vooral met echte alfamannen in echte auto’s de snelwegen bestier. En niet met fietsen-achterop-oudjes of opgedirkte onderweg-naar-kantoor-tiepmiepjes of van die nauwepijp-puntschoentjes-in-gesubsidieerde-accubakken-mannetjes. Want eerlijk is eerlijk, met alfamannen rijdt het gewoon net iets prettiger door.

Maar er zijn natuurlijk altijd totale lullen op mijn weg en één daarvan is meneer de vrachtwagenchauffeur. Wat is er tegenwoordig met die lui joh!? Worden die wagens met alleen nog knipperlichten gemaakt ofzo? Zit er geen rem meer op? En zijn de buitenspiegels wegbezuinigd? Met je ik doe m’n knipperlicht aan en klap gewoon naar links als het mij uitkomt. Misschien gewoon ’s een keer vaart minderen als je een collega nadert in plaats van lukraak inhalen. Vrachtwagenchauffeurs, je bent een totale lul!
Een algeheel inhaalverbod voor vrachtwagens, dat zeg ik! Liefst heel den dag, maar in elk geval tijdens spitsuren.

Nu is bovenstaande nog enigszins te voorkomen als alle beschikbare banen gewoon open zijn. Maar als zo’n totale lul bij Rijkswaterstaat vergeet dat rode kruis boven de meest rechterbaan uit te zetten (doen zij dat eigenlijk?), tja, dan wordt het druk op die andere twee banen. Dat is natuurlijk een duh van jewelste. Rijkswaterstaatpersoneel, je bent een totale lul!
Die rode kruizen moeten ze afschaffen, dat zeg ik! Waar slaat het op dat wegenbouwers wegen bouwen waar je toch niet overheen mag?

De laatste totale lul is die gozer die zijn Seat met een gangetje of 100 achterin mijn voiture jankte omdat nou ja, bovenstaande en omdat hij niet oplette toen ik vol in de remmen moest en ging.

Gelukkig is mijn voiture aardig bepantserd en valt de schade in verhouding mee.
En ik? Ach, die 37 verbrijzelde nekwervels, schouderbladen die ineens onder de oksels zitten en een rug die voelt alsof er een cruiseschip op gevallen is, herstellen wel weer joh.
Dat mijn reservewiel in de kofferbak de grootste klap opving, heeft ook geholpen trouwens.

Mijn laatste vrouw

10 jaren, 11 maanden en 9 dagen ~~was ik~~ zag ik mezelf als één van de 317 miljoen meest begeerde vrijgezellen van Nederland. Da’s dus bijna 4000 dagen hè?! Over discipline, beheersing en principes gesproken.
Haha, heb ik die grote waffelaars even mooi te pakken, met hun ‘die zit na 3 weken alweer aan de vrouw want hij kan niet zonder’. Maar ik ben geen vrouwenverslinder, bimbojager of met de piemdenker, dus een klein middelvingertje voor hen lijkt me wel gepast. 🖕🏼

Donderdag 1 september 2011 was de liefde tussen voormaligje en mij simpelweg op en besloten we als goede vrienden maar vooral als vader en moeder van de jongens verder te gaan. En met succes, het zijn inmiddels 2 fantastische, hilarische, slimme en leuke pubers. Voor opvoedtips, volg ons, zou ik zeggen. 😁

Zomer 2022.
Binnen no-time spraken we af om gezellig een hapjedrankje te doen. Het klikte. Sterker nog, het klikte big time. En zelfs van beide kanten! Zij is de vrouw waar ik al die jaren mijn discipline, beheersing en principes voor heb laten gelden en, geloof het of niet, ik ben de man waar ze op had gehoopt (lees klusjesman met humor 😉).
Inmiddels hebben we ook de mindere kant van het leven moeten meemaken en dat heeft onze relatie eigenlijk alleen maar versterkt. Met andere woorden, het zit wel moustache tussen ons.

Wat ik eigenlijk met dees anekdoot wil zeggen;
Ik ben bij dezen definitief van de vrijgezellenmarkt af. Eventuele aanbidsters kunnen mijn deur voorbij fietsen, kunnen mij uit hun hoofd zetten, kunnen mijn kont tot ziens kussen en tevens kunnen ze mij op hun buik schrijven. Kom op zeg, je hebt 10 jaar, 11 maanden en 9 dagen de tijd gehad. 😝

Deze vrouw zal namelijk mijn laatste vrouw zijn.

Bijna dood ervaring rijker

Ik woon naast een berg (ja, écht!) en om naar het keepen/voetballen van mijn jongens te gaan, moet ik over die berg. Ja, ik kan wel omrijden maar dan moet ik via het poepgat van de provincie Utrecht. En daar werk ik ook al dus diek loel! Is trouwens ook een heul end om.
Maar ik dwaal af.

Ik rijd daar regelmatig dus kun je wel stellen dat ik het daar met m’n ogen dicht kan vinden. Derhalve ragde ik met een gangetje van minimaal 80 die 7% naar beneden. Je kunt sturen of niet, dat zeg ik altijd. En trouwens, een Peugeot heeft de beste wegligging aller tijden. Dus.
Maar beste lezer, wat er daarna gebeurde is me daar toch een story!
(denk je dat dit weer zo’n overdreven anekdoot wordt, stop dan hier met lezen. Wil je weten hoe dit afloopt, lees dan gauw verder!).

Plotsklaps kwam van achter de zonneklep een spin naar beneden gespidermand. Recht voor m’n gezicht bleef ie hangen. En dan niet zo’n gay spinnetje hè, nee, zo’n enorme grote joekel. Zo’n Enormous Giganticus. Zo eentje waar Australische spinnen van in hun web schijten, zeg maar. Had een tattoo op z’n rug van een RIP-graf. Nou zeg! Nooit eerder gezien.

Nu ben ik niet zo schrikkerig aangelegd, maar met bijna 100 van een berg af is het toch even scherp zijn geblazen. Flux opende ik het raam om het monster met een welgemikte bitchslap naar buiten te bonjouren. Maar de plotselinge temperatuurverschillen, de wind en waarschijnlijk eerdere ervaringen deden spinmans doen schrikken en hij dook ineens op mijn keel. Potverdrieduppies, dit kon wel eens heul slecht aflopen, bedacht ik me in een split second. En dan met name voor schrijver dezes. Zul je altijd zien, lig ik gekruld om een boom ergens in het ravijn, waggelt Jan Lul de Spin vrolijk mijn voiture uit. Nou, niet op mijn horloge!

Ik greep het beest met m’n rechterhand beet, maar op de een of andere manier had het zich vastgebeten op mijn prominentia laryngea. GOFFER! Met m’n knieën stuurde ik de bergweg af en met beide handen trok ik het beest van m’n keel af. We raakten in gevecht. Met één van z’n poten gaf hij me een rake uppercut, gevolgd door een rechtse directe met één van z’n andere poten. JA, WAT ZULLEN WE NOU KRIJGEN ZEG!, gromde ik. Met beide handen kneep ik z’n keel dicht en gaf ik ‘m een kinstoot.
Oh, een groepje wielrenners. Ik zwaaide vriendelijk toen ik ze slalommend passeerde. Ondertussen zette Von Spinhausen z’n tanden in mijn middelvinger. Ik gilde het uit. Oh, een groepje wandelaars. Ik zwaaide vriendelijk met m’n middelvinger. Boze gezichten. Nah!

Ik naderde zeeniveau en dat betekende een scherpe bocht. Hier moest een einde aan komen, redeneerde ik. Had ik niet ooit geleerd dat je niet moet vechten met tegenstanders, maar ze z.s.m. uit moet schakelen? Ik greep de draad waar de klootzak aan bungelde en wikkelde het met de snelheid van het licht om zijn nek. Ook pakte ik ‘m in een nekklem en na een seconde of 47 voelde ik het leven uit zijn leven zakken.
Vlak voor de bocht der bochten mikte ik het kutbeest uit het raam. “Ga iemand anders lastig vallen, ik moet naar m’n jongens!”, kafferde ik hem na. LUL!
Net op tijd kwam ik bij het sportterrein aan en nadat ik met een vochtig McDoekje het dashboard van enkele deciliters bloed had ontdaan, zag ik de aftrap. Tja, timing is my middle name. Altijd al.

En zo zie je, beste lezer, ik ben een bijna dood ervaring rijker.
Gelukkig wel, anders had ik dees anekdoot helegaar niet kunnen typen.

Ramblin’ Boots

Wat krijg je als een festivaldirecteur een superband strikt voor zijn Kanaalpop? Dan krijg je mij terug naar mijn tienerjaren.

The dukes of Hazard was vroeger dè serie in mijn leven. Het ging over twee rebelse gozers met een brute Dodge Charter (de General Lee), hun oom Jesse en nichtje Daisy………..oef, Daisy Duke, goeiendag zeg! 😍
Elke aflevering kregen ze het aan de stok met the law. En dan met name met Rosco P. Coltrane, de meest hilarische sheriff ooit. Op Buford T. Justice na ofkors.
Scheuren met die bak over snelwegen, over binnenwegen, over landweggetjes als ze weer eens achterna gezeten werden door de politie, met snelheden waar je u tegen zegt. Per aflevering vlogen ze 37x door de lucht over rivieren, over huizen, over auto’s en altijd met een YEEEHAAAAAH loud and clear. Oja, en altijd, maar dan ook echt altijd zonder een krasje of deukje op die oranje wagen.
Prachtig vond ik het.

Tijdens die achtervolgingen hoorde je van die heerlijke snelle countryrock en laat ik daar nou naartoe willen met dees anekdoot!
Afgelopen zaterdag maakte ik kennis met de band Ramblin’ Boots. Je mag 3x raden welke muziek zij speelden? Juist, heerlijk snelle countryrock. Man, wat was ik in mijn nippl….. nopjes! Ik slingerde de ene YEEEHAAAAH na de andere eruit.
Lang geleden dat ik zo’n goeie liveband heb gezien zeg. Maar dat kan ook komen omdat ik bijna nooit naar concerten en/of festivals ga hoor. En ze komen gewoon uit Nederland hè?!

Ik zou tegen al die andere festivaldirecteuren willen zeggen; Laat die ‘nou, geen bier over me heen gooien’ pisvingertjes lekker links liggen en zet Ramblin’ Boots op het podium. Succes gegarandeerd.